Cando un busca nun diccionario
a palabra “Intruso”, atópase con definicións como: persoa que entra nun lugar sen dereito, que forma parte dun ambiente
que non lle é propio, ou que ocupa un posto sen ter dereito a él.
Si un “académico de la lengua”
da Real Academia Española, como Félix de
Azúa Comella, doutor en Filosofía e Catedrático de Estética, ocupante da
cadeira H da citada institución desde 2015, e a quen se lle presupón mesura, atrévese
a arremeter contra dunha alcaldesa lexítima como Ada Colau, e non apela neste caso ó dereito ou á falla del para ser
titular daquela institución local senón que salienta a súa escasa formación
académica, algo moi grave está acontecendo, e non só na política.
Sostén Azúa que Ada Colau non
reune as titulacións suficientes como para representar á cidadanía de Barcelona
nun cargo de tanta responsabilidade ó que non se accede, como sabe o académico,
por oposición. Desde unha perspectiva certamente clasista, Azúa a está calificando
de intrusa, xa que, na súa opinión, estaría exercendo un cargo sen a
preparación necesaria. Obvio os insultos.
No caso de Santiago de
Compostela, a capital de Galicia, certos sectores sociais, tan poderosos e
influíntes como minoritarios, esas persoas que coñecemos pero que non teñen por
costume someterse ó escrutinio democrático (que si que mandan, o sei, e mandan
moito!), desde o minuto un iniciaron unha forte campaña de deslexitimación política
das persoas que sí recibimos o apoio maioritario da cidadanía nas eleccións
municipais de hai case que un ano. Para esa empresa contaron (e contan) co
apoio entusiasta dos que deciden no vello xornal da cidade (e da súa televisión
local) que non dubidan mesmo en entrar no persoal e familiar, valelles todo con
tal de facer dano, aínda a costa de diminuír a súa credibilidade.
As persoas que si fomos refrendadas
polas urnas, as que accedimos democraticamente ó Pazo de Raxoi (ou de Hanoi,
polas pólvoras e as bombas informativas que nos lanzan a cotío), as que
asumimos o goberno municipal por decisión maioritaria do Pleno da Corporación, como
a lista máis votada, Compostela Aberta,
a quen nunca tomaron realmente en serio, somos -desde aquela- “inexpertas”, “incapaces”,
“inútiles”, “pouco preparadas”… en definitiva, un desastre, unha calamidade, un
perigo público, unha maldición para a cidade, precisamente porque ocupamos un
espazo que, segundo eles, non nos é natural. Nin estabamos nos seus
pronósticos, nin formabamos parte do seu reducido grupo de intereses.
Non se trata tanto de que
acertemos ou cometamos erros, que seguro que o facemos como mortais que somos,
ou de que xestionemos ben, mal ou regular, tampouco de que representemos ou non
as súas crenzas particulares nos actos relixiosos, culturais ou nas súas parrandas,
trátase simple e llanamente de que somos uns intrusos, ocupamos altas responsabilidades
para as que non fomos educados, moi dignas tarefas para as que non estamos
preparados, nunha palabre, quédannos grandes! porque non temos a titulación,
orixe, ou clase… axeitadas. Por iso é polo que nos desprezan, para eles somos “pés negros, okupas, perros flauta, ociosos,
desocupados, marxinais, extremistas, radicais, 2.0”… estamos faltos do pedigree que eles acreditan e, precisamente
por iso, somos incapaces de resolver os problemas da cidade, comedores, fochancas, indixentes… mil
veces repetidos e publicados, asuntos que, como todo o mundo sabe, chegaron a
Santiago con Compostela Aberta e nunca antes existiran.
Ós intrusos, como ós bárbaros,
hai que expulsalos, polas boas ou polas malas. De aquí e de todas partes. Pero
para iso resulta imprescindible crear antes un clima axeitado, deslexitimando a
cotío, atacando persoal ou familiarmente para evidenciar un desastre que
anuncian, visibilizando un caos que inventan, insultando, inxuriando, mentindo,
culpando, para facernos cada día máis aborrecibles. Trátase de crear un inimigo,
como dicía Sam Keen, para logo
exterminalo.
E a cousa non vai a remitir, nin sequera
pagando o canon de rigor. Non é unicamente Compostela Aberta. Somos Marea, Marea Viva, Marea en Común, unha auténtica
ameaza. En realidade, a máis grande ameaza de cambio social, político e
xeracional en Galicia, como o é Podemos no
conxunto do Estado. Asumir, desde o seu punto de vista, que Galicia podería
perderse, que o PP non gobernara, que o caudal de diñeiro público que reciben en
axudas remate para sempre producelles un pánico atroz. Imaxinar unha Galicia
gobernada por quen tanto desprezan en Santiago de Compostela, Ferrol ou A
Coruña, dalles cefalalxia crónica.
Cando debatimos sobre as
ordenanzas fiscais en Santiago alegráronse moito de que a oposición tumbara a
proposta do equipo de goberno, mesmo perdendo varios millóns de euros para a
cidadanía de Compostela. Cando os orzamentos, apostaron publicamente por rexeitalos
e animaron a un acordo entre o PSOE e o PP, mais non foi posible. Agora
pretenden importar a capital de Galicia as vondades da Grosse Koalition pola que
suspiran, a que funciona en Europa, a do sentido común, a da sensatez, a da cordura
que nos non temos, a da crise do capital, a dos intereses corporativos, a dos
recortes económicos e de dereitos, a da expulsión dos inmigrantes e fuxidos das
guerras, a da exclusión dos máis desfavorecidos. Pretenden, sen rubor, favorecer
unha moción de censura contra Martiño
Noriega e facer a Agustín Hernández
outra vez alcalde, nesta ocasión, cos votos do PSOE de Paco Reyes. Atreverase?
Falamos do mesmo Agustín
Hernández que apoiou a Conde Roa, a Angel Currás, o que perdeu a maioría
absoluta hai un ano diante de Compostela Aberta, o que colleitou os peores
resultados da historia do PP en Santiago logo dunha lexislatura infame, o que
segue de portavoz municipal, dando leccións, e agora tamén na Deputación de A
Coruña.
No clima de confrontación
electoral permanente que vivimos no conxunto do Estado, lexislativas á vista e
autonómicas en Outono, cada organización política busca o mellor posto de
saída, e niso, Agustín Hernández é todo un experto. A clave definitiva a terá
Paco Reyes, pero tamén Sanchez Bugallo,
e quen mande no PSOE en Galicia, a opinión de Abel Caballero xa a coñecemos, está a paseala polo país adiante.
Non nos extrañemos entón que de
aquí en adiante, alomenos ate as eleccións autonómicas, a infamia e o mal medren,
escoitanse lexións de orcos que ouvean…