Benvidas, benvidos, amigas e amigos

A paz é o camiño, e facemos camiño ó andar. A paz é un descubrimento, non unha conquista, dicía, Raimon Panikkar. A guerra e a violencia non son fatalidades biolóxicas. Aprendemos a ser violentos. Por iso temos que "desaprender" para ser pacíficos, que non submisos, nin súbditos, nin mansos. Federico Mayor Zaragoza di que a aprendizaxe da democracia é a pedagoxía da paz. E María Zambrano afirmaba que a paz é moito máis que unha toma de postura, é unha auténtica revolución, un modo de vivir, un modo de habitar o planeta, un modo de ser persoa.
A paz como cultura...

30 mar 2012

Logo da Folga Xeral...

   


    A Folga Xeral en Galicia foi un éxito que ninguén pode ocultar por máis que se empeñe. As manifestacións convocadas recuperaron o nivel mobilizador que vivimos con ocasión do desastre do Prestige e do Nunca Máis ou as que promoveu a Coordinadora Galega pola Paz contra da Guerra de Iraq. Non hai dúbida algunha. Os medios de comunicación, nesta ocasión, recoñeceron a evidencia.

   Cabería preguntarse por que Galicia tivo unha resposta tan maioritaria, desde logo, das máis relevantes no conxunto do Estado. Proporcionalmente, en función da súa poboación, Vigo, Coruña, Santiago, Ferrol, Ourense ou Lugo deron dos índices de participación máis elevados.

   Aconteceu mesmo con convocatorias separadas, en horarios e percorridos distintos. CC.OO e UGT, por unha banda, e a CIG pola outra. Fomos moitas as persoas que quixemos estar nas dúas, mesmo houbo quen o fixo. E non se entenden moi ben as razóns para a división, singularmente, neste caso. Dinme que a votación na CIG foi de 14 a 11. Non podería aseguralo, mais si fose así, non é unha boa decisión. Máxime cando os piquetes informativos de madrugada eran, en moitos casos, conxuntos. Os resultados serían aínda moito máis visibles si a convocatoria fose unitaria, ou que confluían nun mesmo final, ou nun mesmo percorrido e horario, con marchas diferenciadas, calquera solución sería mellor que a división. Esta era unha reflexión recorrente nas propias manifestacións, antes e despois das mesmas.

   Agárdannos tempos difíciles. Empeza un ciclo mobilizador novo, probablemente longo. Asegurar a máxima unidade, acumular todas as forzas, tería que ser un obxectivo a perseguir si queremos tombar a Reforma Laboral e todas as outras medidas que pretenden desmantelar o Estado de Benestar e as conquistas laborais, sociais e democráticas de tantos anos, de tanto esforzo.

   En Galicia, como na maioría do Estado, os incidentes foron anecdóticos. A participación nas manifestacións -completamente libre- desbordou as previsións mesmo dos propios convocantes. O ambiente que se respiraba era de satisfacción, de alivio, de ilusión e de esperanza, entre adultos e mocidade, con moitas iniciativas festivas e divertidas. Unha auténtica festa democrática.

   Pero farían mal os que teñen que interpretar o acontecido, os que están obrigados a ler politicamente a mensaxe, si desmereceran ou infravaloraran a xornada do 29M, si interpretaran que pasado o día, pasou a romaría, mesmo que os sucesos violentos de Barcelona non son extrapolables a outros lugares. Por desgraza, si as formas pacíficas e democráticas de expresar o descontento son minusvaloradas ou ninguneadas, si a confianza nas institucións políticas vai desaparecendo, si a desafección continúa, si os insultos e a deslexitimación do movemento sindical e da cidadanía medran, as posibilidades de que a violencia aflore aumentan considerablemente.

   O 1º de Maio está moi cerca. O ciclo mobilizador e a conflitividade social terá, nesa data de profunda raigame internacionalista, outro momento crucial,  quizais a escala europea, mesmo poderían anunciarse novas convocatorias. Por todo isto, si Rajoy non quere rematar, en meses, con todo o seu crédito e lexitimidade política, e si Feijóo quere conservar algunha oportunidade de repetir na Xunta de Galicia, terían que abrir vías de diálogo e de entendemento. Quizais non queiran, porque están profundamente comprometidos cos mercados e cos mercaderes, coas medidas deseñadas polo Banco Central Europeo, polo Banco Mundial e o FMI, con agradar precisamente ós que nos levaron a esta situación a costa da maioría da poboación. Si é así, a conflitividade social continuará e os fenómenos violentos, meras anécdotas onte, poderían aumentar.

   A prevención da violencia non é simplemente unha cuestión educativa, nin sequera de orde pública, nin pasa por encher as rúas e a vida de policías e antidisturbios, ou de illar e deslexitimar ós violentos. Pasa tamén por baldeirar de "argumentos" e de "razóns", meras xustificacións para quen perdeu xa toda esperanza, para quen se sitúa nas marxes do sistema e só o alimentan odio e resentimento.

   

20 mar 2012

Mañá sempre é demasiado tarde...




        Nos últimos meses, os tambores de guerra, en Oriente Medio, non paran de soar. A verdade é que naquela rexión (parece unha maldición bíblica), a violencia, a morte e a tortura, forman parte da paisaxe. Acostumarse é o primeiro paso para desentenderse.

        Palestina, eternamente violentada, singularmente a franxa de Gaza, soporta -con cruel intensidade- os ataques da aviación israelí, os asasinatos selectivos, a destrución de vivendas, o bloqueo, o acoso, a humillación constante, a morte ¡que espanto! de nenos e anciáns inocentes, cada día...

        Siria, que soñou liberarse dun réxime ditatorial, sofre as consecuencias dunha guerra civil non declarada e sinte, en carne propia, como as potencias internacionais xogan, no seu territorio, unha partida de dominación e terror, a lume e sangue, aínda que os mortos, o sufrimento e os fuxidos, os poñen os sirios. Dunha parte, Occidente e algúns países árabes, a CIA, os servizos secretos alimentan, con milicianos e armas, ós rebeldes violentos das cidades. Pola outra, o exército regular de Bashar al Assad, e os seus paramilitares, co apoio de Irán (e o veto de Rusia e China no Consello de Seguridade), bombardean sen piedade a todo o que se move no país.

        Logo dun ano de constante violencia, os mortos superan os 9.000. As Nacións Unidas non son quen de garantir a mediación de Koffi Annan, nin sequera de abrir corredores humanitarios ou unha limitada tregua. Niso están. Mentres, Europa está desaparecida. Amnistía Internacional e Human Rights Watch denuncian espantosas torturas, violacións masivas e crimes contra da Humanidade.

        Irán, a punto de converterse nunha teocracia nuclear, desperta en Israel, única potencia atómica na rexión, desexos irrefreables de intervención militar, con ou sen o apoio dos EE.UU. Obama resiste as presións do seu propio lobby xudeu. Netanyahu impaciéntase. Todo parece indicar que a decisión está tomada. Bastaría escoller o día e a hora máis conveniente.

        Por último, Afganistán e Iraq, lonxe de acadar a paz e a estabilidade prometidas polas forzas intervencionistas occidentais, logo de décadas de inxerencia militar, sofren a violencia sectaria, os atentados, e o descontrol máis absoluto. A retirada dos exércitos de ocupación, cunha sensación de fracaso evidente, deixa aberta a porta a profundas convulsións internas.
        
     Esta situación, así brevemente descrita, pode converterse nunha auténtica bomba incendiaria para a paz e a seguridade non só na rexión senón para todo o Mediterráneo. E o previsible ataque a Irán, ademais de fortalecer internamente ó réxime teocrático, abrirá un novo conflito bélico de imprevisibles consecuencias.

        As Nacións Unidas vense cada día máis necesitadas dunha profunda reforma para facer realidade o fin para o que se crearon, “evitar ós nosos fillos o horror da guerra”,  para ser quen de despregar todo o seu potencial diplomático, económico, político e de intermediación militar, para deter tanto derramamento de sangue inocente e para frear as tentacións belicistas do goberno israelí, así como para facer cumprir o dereito internacional e as súas propias resolucións. Corresponde á comunidade internacional e de maneira moi especial á Unión Europea, recuperar o protagonismo e actuar diplomática e politicamente, impoñendo as sancións que fosen necesarias, para asegurar a paz e a estabilidade na rexión.

        A cidadanía global, a sociedade civil organizada, os homes e mulleres de ben, en todo o mundo, temos que interpelar con firmeza ós nosos respectivos gobernos, aínda que sexa por egoísmo lúcido, para que aseguren o cumprimento das normas internacionais, para que deteñan as ameazas á paz, reclamando a resolución pacífica dos conflitos, o diálogo e o entendemento, a negociación política, a primacía da palabra e da diplomacia fronte da violencia e o terror.

        Parafraseando a Federico Mayor Zaragoza, mañá sempre, sempre, é demasiado tarde.



15 mar 2012

Contestando ó Sr. Alcalde de Padrón en relación con Herbón.









 

(Publicado hoxe, día 15 de Marzo, en LA VOZ DE GALICIA, nas páxinas de Santiago e Comarcas)

Manuel Dios solicita la mediación de Patrimonio en la polémica de Herbón

Él firmó la petición para que el convento sea declarado Bien de Interés Cultural que ahora enfrenta a varias partes

   El presidente del Seminario Galego de Educación para a Paz, Manuel Dios Diz, se pronunció ayer sobre la polémica surgida por la solicitud de declaración de Bien Interés Cultural para el convento de Herbón, en Padrón, petición que firmó él mismo. Ante los hechos y declaraciones que se están sucediendo en las últimas semanas, Manuel Dios solicita la «mediación» de la Dirección Xeral de Patrimonio de la Xunta de Galicia, organismo encargado de resolver la solicitud.

   Así, Dios quiere que Patrimonio «explique as consecuencias reais da declaración BIC para o convento de Herbón» y también que clarifique «dunha vez que a zona de especial protección, fóra do recinto amurallado, responde a unha proposta da propia Dirección Xeral de Patrimonio e non das entidades solicitantes».

   El presidente del seminario también critica al alcalde de Padrón, Antonio Fernández, por sus declaraciones contra el prior del convento de modo que, según Manuel Dios, «o que pretende é confrontar ao frade coa Orde Franciscana, contra min persoalmente, contra a Asociación Sementar e contra a oposición municipal no seu conxunto».

   Manuel Dios le recuerda al alcalde que él actuó «en todo momento con total e absoluta transparencia, publicamente e de boa fe, informando da solicitude de declaración ao Concello de Padrón, ao alcalde e a concelleira de Cultura dende o primeiro momento e en varias ocasións».

Entorpecer

   Por el contrario, añade Manuel Dios, el «alcalde estase comportando como un auténtico irresponsable, alimentando a confrontación cidadá, difundindo falsedades, maniobrando en moi diversos ámbitos para frear, distorsionar ou entorpecer a declaración BIC para Herbón, dando así cobertura a intereses particulares en relación co BIC e á zona de especial protección (fóra do recinto amurallado) imposta por Patrimonio a marxe da nosa solicitude».

   Finalmente, el presidente del seminario hace un llamamiento «á tranquilidade, á cordura e a non seguir utilizando este asunto como un arma de confrontación cidadá e política».

Conflicto por la zona de protección

   Manuel Dios firmó en julio de 2011 la solicitud de declaración de Bien de Interés Cultural para el convento de Herbón, en nombre de varias entidades. La polémica entre los vecinos surge, por una parte, a raíz de que se hiciera público que, en principio, la Asociación Sementar, de ámbito local y con sede en el monasterio, figuraba en esa solicitud pero, al parecer, por error ya que la propia entidad y Manuel Dios la desvincularon una y otra vez de la petición. El enfrentamiento vecinal deriva, además, del temor a las consecuencias que podría traer la afectación BIC fuera de la muralla del convento y si repercutirá de forma negativa en la actividad agraria del cultivo del pimiento. No obstante, a día de hoy no hubo una explicación detallada de cuáles son esas consecuencias.

Un pequeno engadido...

   Tan só para dicir que a solicitude de BIC para Herbón tiña por obxeto acceder ó 1% Cultural do Mº de Fomento co que rehabilitar 1070 metros cadrados do edificio, no marco dun Convento do s. XIV, cedidos ó Seminario Galego de Educación para a Paz pola Orde Franciscana para poñer en marcha un Centro Internacional pola Paz (Lar da Paz) con Biblioteca, Videoteca, Sala de Exposicións Permanente, Salón de Actos, aulas e demais, condición indispensable posta por Fomento para financiar a obra sobre un proxecto arquitectónico de Pedro de Llano, e que a Dirección Xeral de Patrimonio apoiou desde o primeiro momento.

   A inquietude veciñal xurdíu a partir dunha Asemblea  convocada polo Alcalde, o 23 de Xaneiro, no Salón de Plenos, á que non convocou nin ás entidades solicitantes nin tampouco ó Prior de Herbón !!! e na que verteu informacións alarmistas e anunciou a presentación de alegacións municipais (que pasou a asinar polos veciños) sobre a base de que o proxecto de BIC solicitado traería moitos problemas para os propietarios de terras e vivendas arredor do convento, dando pé, así, a un clima de enfrontamentos veciñais con ameazas directas de veciños, chamadas telefónicas intimidatorias e mesmo ó envelenamento dos cans do convento, nun clima de crispación social creado de maneira artificial.

   Tentamos resolver este conflito por medio do diálogo, entrevistámonos en varias ocasións co Alcalde, pensamos que a racionalidade prevalecería, pedimos a mediación de Patrimonio...,sen embargo, segue e segue, na prensa, cos veciños, na Xunta, dunha maneira obsesiva que fai pensar que non ten maiores preocupacións no seu concello, atacando publicamente a persoas que actuaron, en todo momento de boa fe. Nin con esas.

   No fondo, trátase de protexer intereses particulares, privados, de persoas concretas, con propiedades arredor do Mosteiro (nunha zona de afectación engadida por Patrimonio) e as súas perspectivas futuras, e ser particularmente belixerante en contra da Asociación Sementar, de cultivo ecolóxico do pemento, con denominación de orixe, e que ten a súa sede no Convento Franciscano.

   E, ademais, de facer fracasar calquera alternativa de posta en valor do Convento de Santo Antonio de Herbón, como o presentado ó Mº de Fomento e a Patrimonio da Xunta de Galicia, e que agrupa a entidades sociais moi diversas e complementarias cun proxecto común naquel magnífico lugar, que debería encher de alegría e satisfacción a Padrón, a Herbón e a Galicia enteira.

   Alguén debería introducir cordura e racionalidade neste asunto. E Patrimonio ten moito que dicir...










5 mar 2012

...Libia, Siria, Irán... ¡Malditas guerras!






   Nadie acude.
Nadie oye
el grito, el llanto.
Todo sucede inadvertido....

Federico Mayor Zaragoza
En pié de Paz

   
   O que está acontecendo en Siria, diante da total pasividade internacional, fainos aborrecer da condición humana. A crueldade, o horror, parecen non ter límites. A imposibilidade de auxilio, a negativa para que a Cruz Vermella entre nas cidades bombardeadas, o deber de socorro, responsabilidade do réxime, engaden aínda máis sufrimento -se cabe- a unha poboación que fuxe despavorida. 

   E todo isto está pasando diante do estrondoso silencio -cómplice- da comunidade internacional, singularmente, de Europa, a pesares de que o Mediterráneo e Oriente Medio son zonas definidas como prioritarias na política de seguridade da Unión, en particular, para España. 

   O Consello de Seguridade das Nacións Unidas, incapaz de atopar vías de entendemento, móstrase completamente inútil para cumprir cos seus obxectivos  "evitar ós nosos fillos o horror da guerra". As dúas únicas opcións son intervir militarmente, seguindo o exemplo de Libia, posición que non comparten Rusia e China ou "que se maten". A reforma en profundidade das Nacións Unidas faise cada día máis urxente.

   Como é posible que a comunidade internacional non teña máis opcións que intervir militarmente, ocupar o país, armar á oposición ou propiciar unha guerra civil?. O dereito de protección debera ser posible con forzas de interposición, e coa máxima presión política, diplomática e económica. A UE e os Estados Árabes deberían liderar esa iniciativa, polo noso propio ben.

   Sen embargo, a Unión Europea pesa cada vez menos no contexto mundial, agobiada pola crise. O mundo árabe está profundamente dividido. Os suníes ven con bos ollos que a Siria chií se desangre. Mesmo que contaxie a Líbano, á franxa de Gaza, e por último a Irán, nunha fuxida cara adiante que pode converter a rexión enteira nun polvorín.

   E Israel espera o seu momento, agazapado, para asestar un golpe, de carácter preventivo, contra Irán e ás súas aspiracións nucleares. Volve a guerra preventiva. En realidade nunca deixou de estar de moda. O que da primeiro, da dúas veces.

   Ninguén quere a Irán no club atómico. Pero tampouco queremos a Israel, un auténtico perigo para a paz mundial. A alternativa sería unha zona completamente libre de armamento nuclear. Mais iso non parece moi posible na actual correlación de forzas internacionais e cunhas Nacións Unidas sometidas.

   Desta maneira, cada día que pasa, un ataque contra das instalacións nucleares iranianas, por parte do goberno de Netanyahu, co apoio directo ou indirecto dos EE.UU., faise máis evidente. As dúbidas parecen situarse, exclusivamente, no cando e no como, desde o punto de vista político e militar. 

   Obama confía aínda nas posibilidades da presión diplomática. O lobby xudeu impaciéntase. Os republicanos, en campaña, o acusan de pacifista e inxenuo. Con todo, non descarta apoiar a intervención. Os riscos son moitos.

   Un ataque israelí a Irán podería atrasar os seus proxectos nucleares.  Sen dúbida. Sen embargo, tería moitas probabilidades de fortalecer ó réxime teocrático, debilitando á oposición. 

   En calquera caso, incendiaría aínda máis a rexión e ameazaría con ampliar o conflito.

   Compre, xa que logo, propiciar formas diversas de presión sobre os gobernos, mobilizar á sociedade civil, romper o silencio. Non podemos permitirnos calar por máis tempo. Debemos esixir que remate esta matanza, frear as tentacións belicistas irresponsables.


    E mentres, o dereito internacional pisoteado.

   Como sempre dicimos, as guerras sabemos como empezan pero nunca, nunca, como rematan...

    ¡Malditas guerras!