...Libia, Siria, Irán... ¡Malditas guerras!

   Nadie acude.

Nadie oye

el grito, el llanto.

Todo sucede inadvertido....

Federico Mayor Zaragoza, 

En pié de Paz

   

   O que está acontecendo en Siria, diante da total pasividade internacional, fainos aborrecer da condición humana. A crueldade, o horror, parecen non ter límites. A imposibilidade de auxilio, a negativa para que a Cruz Vermella entre nas cidades bombardeadas, o deber de socorro, responsabilidade do réxime, engaden aínda máis sufrimento -se cabe- a unha poboación que fuxe despavorida. 

   E todo isto está pasando diante do estrondoso silencio -cómplice- da comunidade internacional, singularmente, de Europa, a pesares de que o Mediterráneo e Oriente Medio son zonas definidas como prioritarias na política de seguridade da Unión, en particular, para España. 

   O Consello de Seguridade das Nacións Unidas, incapaz de atopar vías de entendemento, móstrase completamente inútil para cumprir cos seus obxectivos  "evitar ós nosos fillos o horror da guerra". As dúas únicas opcións son intervir militarmente, seguindo o exemplo de Libia, posición que non comparten Rusia e China ou "que se maten". A reforma en profundidade das Nacións Unidas faise cada día máis urxente.

   Como é posible que a comunidade internacional non teña máis opcións que intervir militarmente, ocupar o país, armar á oposición ou propiciar unha guerra civil?. O dereito de protección debera ser posible con forzas de interposición, e coa máxima presión política, diplomática e económica. A UE e os Estados Árabes deberían liderar esa iniciativa, polo noso propio ben.

   Sen embargo, a Unión Europea pesa cada vez menos no contexto mundial, agobiada pola crise. O mundo árabe está profundamente dividido. Os suníes ven con bos ollos que a Siria chií se desangre. Mesmo que contaxie a Líbano, á franxa de Gaza, e por último a Irán, nunha fuxida cara adiante que pode converter a rexión enteira nun polvorín.

   E Israel espera o seu momento, agazapado, para asestar un golpe, de carácter preventivo, contra Irán e ás súas aspiracións nucleares. Volve a guerra preventiva. En realidade nunca deixou de estar de moda. O que da primeiro, da dúas veces.

   Ninguén quere a Irán no club atómico. Pero tampouco queremos a Israel, un auténtico perigo para a paz mundial. A alternativa sería unha zona completamente libre de armamento nuclear. Mais iso non parece moi posible na actual correlación de forzas internacionais e cunhas Nacións Unidas sometidas.

   Desta maneira, cada día que pasa, un ataque contra das instalacións nucleares iranianas, por parte do goberno de Netanyahu, co apoio directo ou indirecto dos EE.UU., faise máis evidente. As dúbidas parecen situarse, exclusivamente, no cando e no como, desde o punto de vista político e militar. 

   Obama confía aínda nas posibilidades da presión diplomática. O lobby xudeu impaciéntase. Os republicanos, en campaña, o acusan de pacifista e inxenuo. Con todo, non descarta apoiar a intervención. Os riscos son moitos.

   Un ataque israelí a Irán podería atrasar os seus proxectos nucleares.  Sen dúbida. Sen embargo, tería moitas probabilidades de fortalecer ó réxime teocrático, debilitando á oposición. 

   En calquera caso, incendiaría aínda máis a rexión e ameazaría con ampliar o conflito.

   Compre, xa que logo, propiciar formas diversas de presión sobre os gobernos, mobilizar á sociedade civil, romper o silencio. Non podemos permitirnos calar por máis tempo. Debemos esixir que remate esta matanza, frear as tentacións belicistas irresponsables.


    E mentres, o dereito internacional pisoteado.

   Como sempre dicimos, as guerras sabemos como empezan pero nunca, nunca, como rematan...

    ¡Malditas guerras!