A maldición do Códice

        Todo comezou un 5 de Xullo de 2011, o día que roubaron o Códice Calixtino na Catedral de Santiago de Compostela. Foi como si a cidade perdera a alma. Desde aquela, parece como si unha terrible maldición azoutara a aldea máis grande de Galicia. A tristura e o medo impregnan as rúas. A choiva e o vento xa non son suficientes para limpalas.

        Arredor do antigo Libredón, o monte onde din que apareceu o corpo do apóstolo Santiago, traído polos seus discípulos Atanasio e Teodoro nun carro de bois desde Padrón, coñeciamos –perplexos- unha sórdida historia de ambicións, persoais e institucionais, novelada logo polo mesmo xuíz investigador, José Antonio Vázquez Taín.

        Ninguén podía sospeitar o que tiñamos por diante...

        Foi un ano completo de incerteza e pescudas. Finalmente o Códice apareceu e con el a alma da cidade. Pero xa non era o mesmo. O Calixtino fora violado. O culpable, Manuel Fernández, un electricista da casa, resentido, e quizais ben adoutrinado polo pío latrocinio que fixera famoso o bispo Diego Xelmírez.

        Pero a maldición continuaba, aínda co Códice recuperado.

        En Maio de 2011 remataban moitos anos de municipalidade socialista e accedía á alcaldía, por un puñado de votos, un avogado sen complexos, promotor de obras, din que numerario do OPUS, Gerardo Jesús Conde Roa, moi coñecido na cidade, ambicioso, inconveniente para moitos, que nin nos seus mellores soños podía maquinar con facerse co bastón de mando da levítica capital de Galicia.

        E a maldición seguía o seu curso...

        En pouco menos dun ano, o alcalde Gerardo Jesús dilapidou por completo todo o seu crédito político. Foi acusado e condenado por un delito contra da facenda pública polas súas actividades inmobiliarias. E como as desgrazas nunca veñen soas, a súa man dereita, o ex- edil, xefe de gabinete, Angel Espadas, fundador  da Asociación Liberal de Estudiantes, o azoute do botellón compostelá, foi cazado ebrio e durmido ó volante. Por si fora pouco, será detido e pasará varias semanas na cadea de Teixeiro, en Curtis, logo de ser tamén involucrado na coñecida como Operación Pokémon de corrupción política.

        Para o PP comezaba un calvario que aínda segue.

        Angel Currás, catedrático do Instituto Xelmírez I, ex- xerente da disparatada Cidade da Cultura, da un sorpasso forzado a Paula Prado, non sen conflitos, e resulta elixido como substituto de Conde Róa. Viña para tranquilizar a lexislatura, mesura e sensatez para gobernar sen estridencias, sentido común, como Dios manda, que diría Mariano Rajoy, pero non contaba coa maldición do Códice.... En menos dun ano resulta imputado na mesma Operación Pokémon de corrupción. E con el, nada menos que 10 dos 13 concelleiros do seu grupo de goberno. Nunca tal se vira en Santiago.

        A maldición do Códice non coñecía límites...

        E chegamos á véspera do día grande da cidade, o do patrón das Hespañas, Santo Adalid, Patria Galega..., caía a tarde na curva da Grandeira. Compostela e Angrois no centro da desgraza universal, co terrible accidente dun AVE que non o era.  Cantas mentiras impunes!. 79 mortos que encolleron o corazón da cidade e fixeron sentir o horror e a dor ó carón das nosas casas.

        Que máis tería que pasar?...

        Co remate do verán, cando parecía que a cidade empezaba a recuperar o alento, un novo mazo de desgraza golpeaba con forza a Santiago. Asunta, unha cativa de 12 anos, aparecía morta nunha cuneta en Teo, concello limítrofe, vítima ó parecer dun envelenamento continuado e responsabilidade, presuntamente, dos seus propios pais, Charín e Alfonso, unha familia modelo, coñecida e recoñecida por tantos. Unha vez máis, o horror entre nós. E seguimos,  perplexos e incrédulos, á espera de que remate esta maldición.

        Creo que en vez de propor unha moción de censura, a dimisión completa da corporación, un desagravio masivo, unha vixilia nocturna no Obradoiro... quizais teñamos que peregrinar todos, con Monseñor Barrio á cabeza, ó Santuario na Nosa Señora do Corpiño, en Lalín, porque o parecer, o noso santo máis milagreiro, aquel que supostamente está soterrado na Catedral, Santiago Zebedeo, o fillo do trono, segue moi cabreado...

        Ben o sei. As cousas que veño de relacionar teñen moi pouco que ver unhas con outras. É certo, son moi heteroxéneas. Pero convirán en que todas elas entran na categoría das desgrazas, as propias dunha maldición, a do Códice. E os peregrinos seguían chegando...