Paz é un nome de muller



  

   A concesión do Premio Nobel da Paz 2011 a tres mulleres, dúas africanas e unha asiática, Ellen Johnson-Sirleaf, Leymah Gbowee e Tawakul Kerman, respectivamente, é unha moi boa noticia.

   En primeiro lugar, porque recoñece e premia a labor das mulleres na procura da paz, das paces, que diría o bo amigo Vicent Martínez Guzmán, reforzando a Resolución 1325 que aprobou Nacións Unidas no ano 2000, un texto de enorme relevancia que habería que coñecer e difundir masivamente nas escolas e nos institutos, tamén na sociedade http://www.un.org/womenwatch/ods/S-RES-1325(2000)-S.pdf. Para elo, o libro 1325 mulleres tecendo a paz, magnífico, pode ser de gran axuda, un moi bo traballo de Manuela Mesa e Carmen Magallón, entre outras, co apoio da Fundación Cultura de Paz e de CEIPAZ. (http://www.1325mujerestejiendolapaz.org/).

   En segundo termo porque a unhas semanas da morte de Wangari Maathai, a primeira Nobel da Paz africana, o Comité reunido en Oslo reitera o seu compromiso, por unha banda, por contribuír a corrixir o enorme déficit de mulleres nos galardóns concedidos e, pola outra, a débeda contraída con Africa, ausente ata hai ben pouco tempo dos Premios Nobel da Paz.

   Son tres mulleres, do chamado Terceiro Mundo, de países empobrecidos e destrozados pola guerra, Liberia e Iemen, activistas, profundamente comprometidas coas liberdades democráticas e os dereitos humanos.

   Unha, Ellen Johnson, no poder por elección popular, toda unha novidade, logo de rematar coa guerra e a dictadura de Charles Taylor en Liberia. Outra, Leymah Gbowee, pacifista, promotora da primeira folga de sexo contra da guerra. E Tawarul Kerman, unha moza, líder da Primavera Arabe en Iemen, unha revolución inconclusa, defensora dos dereitos humanos, xornalista, presente en toda canta mobilización se produce contra do cruel réxime de Abdulá Saleh.

   Os premios compartidos por estas tres mulleres valentes son tamén un símbolo porque representan a todas as mulleres africanas que actúan, cun enorme efecto multiplicador, en defensa da paz e a democracia, en condicións terribles, resaltando, ademais, o camiño da intervención política non violenta. No caso de Iemen, no premio a Tawarul Kerman, quérese apoiar decididamente a mobilización das mozas e dos mozos nas revoltas árabes, o seu papel decisivo, como a propia premiada ven de recoñecer.

   Os tempos están cambiando. As revolucións árabes amosan, sen discusión, que as demandas de paz, liberdade, democracia, igualdade e benestar, non son patrimonio exclusivo de Occidente e incompatibles coas tradicións culturais musulmanas, como as veces pensamos, nin que o fundamentalismo sexa consubstancial á súa civilización. Nada máis lonxe da realidade. Fundamentalismos hainos, e en todas as culturas, tamén na nosa. Sen embargo, non teñen por qué ser maioritarios. Torres máis altas caeron. E o valor da nonviolencia está en auxe, con algunha que outra excepción, é verdade. As experiencias de Túnez ou Exipto, ou a de Liberia, así o amosan. Libia, Siria, Iemen, con máis brutalidade por parte dos seus gobernantes, están facendo o seu propio camiño, co exemplo de miles de mulleres como as premiadas.

   O Comité Nobel, nesta ocasión, acerta. Será de gran axuda para estas tres mulleres valentes e as súas causas, nonviolencia, paz e democracia, benestar e igualdade. Os pacifistas, as pacifistas, en todo o mundo, estamos de norabóa. Parabéns e que cunda. Porque Paz é un nome de muller...