Sobre o linchamento de Gaddafi

  

   Aborrezo dos linchamentos, das turbas armadas, da vinganza primaria, das torturas, da indignidade para cos seres humanos. As imaxes da captura e da execución de Gaddafi, das palabras fachendosas do seu asasino, Mohammed al- Babi, un mozo de 18 anos, a distintas televisións, son unha proba máis do peor da condición humana. Nin sequera o monstro máis cruel merece semellante tratamento.

   José Antonio Marina di que  a maior conquista da humanidade non é o grao de desenvolvemento tecnolóxico, a capacidade para conquistar o espazo, os grandes descubrimentos científicos, os avances na medicina, a sofisticación do armamento... non, a maior conquista da Humanidade é a xustiza universal.

   Na magnífica película, aínda en cartel, a árbore da vida, de Terrence Malick, podemos ver unha escena extrana, cando un dinosaurio, un velocirraptor quizais, mantén aprisionada coa súa pata a unha cría indefensa. Todo parece que a aplastará sen piedade, de forma cruel. Sen embargo, decide retirarse. A cría, feble e vulnerable, vivirá. Unha maneira extraordinariamente visual de explicarnos o nacemento da compaixón, da clemencia, do perdón. Sen esa capacidade, a vida, todos e cada un de nós, non existiríamos.

   O linchamento de Gaddafi, visto así, en directo, horroriza.  A vinganza, o ollo por ollo, tan bíblico, tan antigo, está presente en todas as culturas, non é un patrimonio exclusivo dos árabes ou dos musulmáns. Sabemos moito diso. Arrastramos a nosa propia crueldade dentro de nós. No disco duro. E a misericordia, a xenerosidade, a indulxencia ou o sentido da xustiza. Con esa ambivalencia construímos o que chamamos humanidade.

   Temos unha longa historia de linchamentos, de execucións extraxudiciais, aquí e en todas partes. Baste recordar, por poñer un único exemplo, a Andreu Nin, na nosa guerra incivil, en 1937. Ou os miles de asasinatos nas cunetas. A Mussolini e a súa muller, Clara Petacci. Patricio Lumumba, en 1961. O Ché Guevara, en La Higuera, Bolivia, en 1967. A de Nguyen Van Lemm, en 1968, en Saigón, que dou a volta ó mundo. Ou Ceaucescu e a súa muller, Elena, en 1989, no corazón de Europa. E logo Sadam Husseim, e Osama Bin Laden... E agora os Gaddafi. Chegue con esta breve secuencia mínima para visualizar algunhas das execucións e linchamentos que nunca deberan terse producido. Nin estas nin ningunha outra.

   Recoñezo que cando vin por primeira vez Novecento, de Bernardo Bertolucci, pola habilidade do director, sentín alivio, ata desexaba a captura de Attila e Reggina, co seu final cinematográfico. Co paso dos anos un aborrece cada vez máis os linchamentos e as turbas airadas sen nome, ó tempo que aprende a importancia do sentido da xustiza como a maior conquista na defensa da dignidade, base fundamental dos dereitos humanos. E goza máis con películas como "Conspiración de silencio", de John Sturges, e admira máis a personaxes como o protagonizado por Spencer Tracy, o home que cun so brazo, consegue descubrir a verdade. Ou a Atticus Finch, aquel extraordinario personaxe interpretado maxistralmente por Gregory Peck en "Matar a un ruiseñor" de Robert Mulligan, aquel heroe que educaba, por medio do diálogo, ós seus fillos, Jem e Scout, a coñecer o mundo e a entender que a xustiza ten que estar sempre por riba da vinganza.

   Estou certo de que Mohammed al- Babi e a turba que o acompañaba non tiveron oportunidade de coñecer a Atticus Finch e o seu sentido da xustiza. Tampouco pensaron na enorme utilidade que tería levar a Gaddafi diante do Tribunal Penal Internacional. Pesaron máis os grandes intereses dos gobernos comprometidos con esta maldita guerra. Eles son os responsables últimos, como o Consello Nacional de Transición libio, por utilizar unha turba airada, e a un mozo de 18 anos, para levantar unha monumental conspiración de silencio coa que ocultar a súa indignidade.   

   O anuncio de que o novo dereito libio estará baseado na sharia, logo dos linchamentos coñecidos, non augura nada bo para aquel pobo, tan maltratado por esta guerra orquestada pola OTAN e as corporacións petroleiras.