Participei onte na Manifestación de Compostela contra do Pacto do Euro convocada por Democracia Real Xa, movemento 15M ou máis popularmente, indignad@s. Eramos moitas persoas, o número non importa, ó remate, o Obradoiro case que cheo, carreira de cabalos, intervencións, Carlos Taibo, satisfacción xeral, bo ambente, maioritariamente mozos e mozas, aínda que moitas calvas que non soportaban ben o sol da praza, buscamos a sombra do Concello...
Entre o público asistente moitas persoas coñecidas, entre elas, Xosé Manuel Beiras ou Camilo Nogueira, por citar tan só a dúas, personalidades galegas recoñecidas que, desde o principio, Porto Alegre 2001, apoian e participan activamente nos Foros Sociais Mundiais, referente internacional do altermundialismo, do outro mundo posible que soñamos.
Non falaron, ninguén os animou a coller o micro. Tampouco eles o buscaron. Doume certa pena. Non podo negalo. Ben sei que podería ser interpretado, por algúns, como oportunismo. Non o comparto. Tamén porque están moi connotados cunha forza política concreta do nacionalismo galego e podería levantar reticencias. Tampouco. Con todo, no Obradoiro estaban, estabamos, moitas persoas vinculadas, desde hai moitos anos, a entidades, ONGDs, movementos sociais, que comparten, compartimos, reivindicacións cos convocantes da Manifestación e das acampadas. A conexión entre DRX e a sociedade civil organizada en Galicia penso que é unha materia pendente que terán que recoñecer por si mesmos, ambas partes, porque mirándonos de reollo, mutuamente, non sumamos, non construímos, restamos, restámonos forza e influencia. E compre recoñecérmonos.
Con todo, a manifestación, nos seus contidos, como no múmero de participantes, e no carácter xenuinamente pacífico e nonviolento, foi un éxito rotundo. Máis aínda se temos en conta que a convocatoria fíxose por internet, polas redes sociais, sen apoios explícitos partidarios ou sindicais, con moita prensa desvirtuando e criminalizando ó movemento indignad@ con calificativos como perrosflautas, piollosos, violentos ou antisistema.
O Obradoiro encheuse de perigosos perrosflautas, cans e flautas había, sen dúbida, pacifistas, persoas que non queren ser mercadorías, que mostran a súa indignación porque teñen dignidade, contrarios ó pacto do euro que liquidará o estado do benestar acadado en beneficio da banca e das grandes corporacións, partidarios da rexeneración democrática, interpelando directamente á chamada clase política, ós partidos e sindicatos tradicionais, para por freo á corrupción e ós privilexios, demandando unha reforma en profundidade da lei electoral, emprego, vivenda, sanidade e educación de calidade ou o remate dos deshaucios, da usura e a especulación.
E maioritariamente falaron galego, na lingua propia de Galicia, en particular os portavoces e Carlos Taibo, como é lóxico, porque unha democracia real, no noso país, non pode construírse contra do propio, contra do que nos singulariza e distingue, a nosa lingua e cultura.
A indignación vai a máis, as prazas e rúas o reflicten, son berros esperanzados, chamadas ós responsables políticos para que cambien, para que escoiten, para que teñan en conta á cidadanía máis activa e dinámica, aquela que se sinte excluída, marxinada, por iso afirman que lle chaman democracia e non o é ou non nos representan, que non, que non, que non nos representan. Con estes cánticos transmiten un sentimento profundo de rabia e indignación, de malestar, que comparten moitos cidadáns e cidadás.
A esquerda, moi especialmente, ten que tomar nota, a esquerda real, desde o PSOE ata o BNG, pasando por EU. Non poden permitir que a abstención, froito da desafección política, continúe aumentando. Que este caudal de votos desapareza definitivamente e aílle a unha xeración completa dos partidos políticos.
Creo que estamos no tempo de escoitar, de escoitar con atención, de interpretar o que di a cidadanía mobilizada, e de falar, de establecer canles de comunicación, espazos para o encontro entre a sociedade civil organizada de múltiples formas, o movemento 15M e as forzas políticas, porque calquera posibilidade de cambio real, no sentido do que onte pedimos nas prazas públicas, nas ágoras abertas polos indignad@s, temos que facelo conxuntamente, entre todas e todos, os que agora se indignan e os que estamos indignad@s desde hai tanto tempo, para que os partidos políticos, en particular, a esquerda, asuma reivindicacións que son xa un clamor popular e que non pode seguir ignorando por máis tempo.
O demandan miles de perigosos perrosflautas...
No hay comentarios:
Publicar un comentario