Facer apelacións públicas (e tamén privadas) á responsabilidade dos docentes nos medios de comunicación, por correo electrónico, ou en sede parlamentaria, sempre queda moi ben. Da sensación de rigor, de cordura, de sentido común. Sen embargo, abertamente, no Parlamento Galego, Jesús Vázquez, máximo responsable do ramo, da por suposto que os profesores e profesoras, neste caso do ensino chamado "non universitario", actuaron, actúan, de maneira irresponsable, por iniciativa propia ou inducidos por outros.
Polo contrario, a Consellería de Educación, as autoridades educativas da Xunta de Galicia, no que levamos de lexislatura, como todo o mundo sabe, viñeron comportándose con moderación e prudencia, sen estridencias, escoitando a opinión da comunidade escolar, téndoa en conta, dialogando pacientemente, buscando sempre e en todo momento, o acordo e o consenso, en definitiva, responsablemente.
Os moitos miles de docentes que o pasado día 28, convocados por todos os sindicatos do ensino, sen excepción, no remate do curso, cando todos e todas estamos dos nervios, sen practicamente propaganda algunha da mobilización, abarrotamos Compostela e a enorme explanada diante de San Caetano, fixemos un exercicio de responsabilidade, de compromiso coa profesión docente e coa escola pública galega, de mostra inequívoca de indignación.
O Conselleiro actual e o seu equipo teñen un gran mérito, o de propiciar, por primeira vez en moitos anos, a unidade sindical absoluta no ensino, nada fácil neste sector, diría que inédita na democracia. Podo estar errado pero, de feito, non sei si habería outro momento de tanta unanimidade. Así, repasando de memoria os conselleiros conservadores, desde Cacharro Pardo e Vázquez Portomeñe, pasando por María Jesús Sainz, Suárez Vence, Piñeiro Permuy, Celso Currás e Jesús Vázquez non. E nas etapas progresistas, con Aniceto Núñez e Laura Sánchez Piñón, tampouco.
As cousas non suceden por casualidade. Desde a súa chegada, Jesús Vázquez, tense destacado por incendiar o sector a cada paso, iso si, con moita responsabilidade, case que toda, diría eu. Decreto do plurilingüísimo, intolerancia co veo islámico en Arteixo, libros de texto, escolas de idiomas, FP, restricións presupostarias, reducións de plantillas, lei de convivencia e participación, ampliación de horario lectivo, modificación de condicións de traballo e de funcións coas vixianzas nas chegadas e partidas do transporte escolar...unha tras outra, enchendo de malestar o ensino galego.
Preguntábase Carme Adán, docente como Jesús Vázquez, portavoz de educación do BNG no Parlamento Galego, en A Nosa Terra, hai unhas semanas, si na Consellería de Educación existía un Plan para explicar tantas actuacións responsables no que levamos de lexislatura, superada xa a súa metade. E respondía que si, loxicamente. Claro que teñen un Plan, o plan rataplán. Nin sequera é orixinal. Outras autonomías da mesma cor política o practican. Un plan ben premeditado. Aquel que defende a dereita máis conservadora, aquí e en todas partes.
Quizais o máis novidoso sexa a forma de concretalo. Arremetendo, como elefante en cacharreiría. Rataplán, plan, plan. En vacacións ou nas vésperas. De fronte, sen vergoña nin escrúpulos. Con firmeza, duro e claro. Sen vacilacións. Contra todo. Pasando dos órganos de representación e participación da comunidade educativa. Para que? Ou, mellor dito, contra deles e punto. Responsablemente. Pretas as filas...
Si o remate deste curso escolar foi movido, espéranos un comezo de curso, en setembro, polo que se ve, similar. Con todo, habería que ser intelixentes, comprometidos coa escola pública, para non caer na provocación de contribuír ó desprestixio do ensino de todas e todos, porque, no fondo, eu creo que é o que pretenden realmente, recortar e xustificar, socialmente, a súa aposta ideolóxica pola privada.
O obxectivo, a mensaxe enviada pola Consellería e tamén polo Presidente da Xunta, semella meridianamente clara. A escola pública e os seus funcionarios docentes, que non gozan da confianza do seu goberno, nin do seu presidente, aínda que apelen á súa responsabilidade, tampouco merecerían a confianza dos pais e das nais. Os centros públicos non serían, polo tanto, o mellor lugar para educar ós nosos fillos, sobre todo si temos en conta que existen outras alternativas mellores, protexidas de sobresaltos, amparadas e financiadas polos poderes públicos, con ideario propio, é dicir, a escola concertada ou a privada. Para alí é para onde deberían mirar todas as familias de ben, aínda que supoña un pouco máis de sacrificio. Alí está a salvación, o futuro, o éxito social. Na pública quedarían os que non teñen outro lugar onde caerse mortos. Pobres de solemnidade, inmigrantes, minorías étnicas, minusválidos, especiais... Niso están pensando, o pensaron sempre, e cara aí camiñan. Con paso firme, decidido, en procesión.
Desvalorizar a función docente, desprestixiar a escola pública, confrontar ó seu profesorado coa sociedade, como si de controladores se tratara (xa tardaba a comparación na prensa), rebaixar os seus salarios, masificar as aulas e aumentar as ratios, suprimir programas e proxectos compensadores e de apoio, desmontar a estrutura de formación permanente, rebaixar drasticamente o seu orzamento e plantillas, non cubrir a maioría das baixas... complementado todo cunha forte campaña propagandística nos medios afíns que insiste na negatividade do ensino público: conflitividade, violencia, acoso…, en definitiva, alarmismo escolar, a cultura do medo, pois esas son as medidas para executar un plan preconcibido e meticuloso de desmantelamento do sector público, responsablemente.
A nova andanada consiste en dicir: o profesorado traballa poucas horas lectivas. Négase a mellorar a calidade. Defende privilexios. Resístense. Non queren atender ó alumnado, nin sequera eses minutos á entrada e á saída. Opóñense a cambiar ós cativos. Non fan as vixianzas. Teñen moitas vacacións. En definitiva, son uns irresponsables. Iso si, os necesitamos máis que nunca... para completar o Plan.
Con toda responsabilidade...
No hay comentarios:
Publicar un comentario