Unha Emenda asasina

   

   Non sei si cada día somos máis fríos, menos emotivos, insensíbeis ou non sei que, pero parece que o mundo, as persoas, nos acostumamos a recibir, con matemática precisión, novas do horror humano, particularmente, de matanzas de escolares nos EE.UU, como a que ven de esnaquizar -para sempre- a 27 familias de Connecticut. O mozo responsable, enfermo e fortemente armado, matou a 20 cativos de entre 5 e 10 anos, e a 7 profesores, entre eles, á súa propia nai, antes de suicidarse.

   Que teñen as escolas, as universidades, os centros de ensino en xeral, nos EE.UU. para que sexan o escenario escollido máis habitual para matanzas provocadas por perturbados?

   Quizais teña que ver coa facilidade de acceso, porque as vítimas son menores indefensos, por ser un territorio infantil ben coñecido, xa que os asasinos con frecuencia estiveron alí escolarizados, ou quizais porque culpan á escola dos seus propios desastres persoais, algo así como un efecto espello, o rostro que ven reflectido horroriza, ou todo a un tempo.

   En calquera caso, os EE.UU teñen un gravísimo problema que máis pronto que tarde terán que abordar, colectivamente, con valentía política, con coraxe decidido e que, polo de agora, ninguén é capaz de afrontar, nin republicanos nin demócratas. Trátase, obviamente, da 2ª Emenda, aquela que garante o dereito individual a portar armas, tan interiorizada na propia historia americana. 

   Aínda así, a limitación do uso, as restricións de acceso, especialmente as de groso calibre ou os fusís de asalto profesionais, por exemplo, poderían ser moito máis eficaces, con prohibicións expresas. Sen embargo, na campaña electoral pasada, como noutras, foi un tema coidadosamente esquivado polos candidatos, aínda que Obama, en diversas ocasións, prometera avanzar nas políticas de prevención e restrición de armas. Ata hoxe, nada de nada. 

   E non chega con poñerse sentimental, apelar ós afectos e os sentimentos, ó futuro segado de 27 persoas inocentes, ó sufrimento e ó horror, á proximidade coas familias directamente afectadas. A política, os presidentes, están para resolver os problemas, para darlles, agora xa, unha solución transitoria na boa dirección, cara a definitiva. E toda a sociedade americana coñece perfectamente cal é o camiño. Aínda que non queiran recoñecelo. Cantas máis armas e máis mortíferas estean á libre disposición de calquera, enfermo ou non, en tendas e supermercados, mentres a cultura das armas sexa promovida polos propios fabricantes e os media, con apoloxía frenética, como un dos negocios máis rendibles, a violencia verase multiplicada, e outras matanzas de inocentes, como a que vimos de coñecer, lamentablemente, chegarán con puntualidade precisa, cada ano.

   Ben sei que non é nada fácil. Os intereses acochados na promoción e a venda de armas nos EE.UU. son poderosísimos. As campañas millonarias que destinan cada ano as empresas fabricantes a publicitar a tenencia, uso e venda de armas son extraordinarias. E a cidadanía americana leva demasiados anos bombardeada e alarmada coa súa propia e individual seguridade.

   En calquera caso, restrinxir as facilidades de acceso ás armas con limitacións severas, impulsar políticas de prevención, cambiar mentalidades con campañas consensuadas, reflexionar colectivamente sobre a vixencia ou non dunha 2ª Emenda pensada para unha época ben distinta da actual, con sentido de Estado, con independencia da política partidaria concreta, resulta imprescindible si de verdade se quere avanzar na resolución dun gravísimo problema nacional.

   Porque non estamos a falar de ficción, de películas de Hollywood, de montaxes televisivos, de contos. Trátase da vida de moitas persoas inocentes, anualmente, con matemática precisión, vítimas dunha lei, dunha normativa e dunha Emenda, que matan, de verdade, roubando para sempre a vida e o futuro.