No 21 de Setembro, Día Internacional da Paz

   

   A paz é unha desas aspiracións xenuínas que a maioría da poboación mundial asume como propia. Trátase, polo tanto, dun obxectivo universal  compartido aínda que non figure, como tal, na Declaración dos Dereitos Humanos de 1948, aquela obra mestra que unha intelectualidade conmocionada pola recen rematada segunda guerra mundial redactou con entusiasmo e paixón contando co apoio -case que unánime- dunha Asemblea Xeral das Nacións Unidas que estaba a encetar, tamén, o seu camiño.

   Sendo unha desas reivindicacións que todo o mundo acepta, a paz mundial, sen embargo, non conseguimos facela realidade. Certo que a gran maioría dos conflitos, na vida, na sociedade, entre os estados ou dentro de cada un, resolvémolos sen recorrer á violencia armada. Por iso sobrevivimos como civilización. Porque poñemos por diante o diálogo, o acordo e a negociación, facemos as paces, como diciamos de nenos.

   Sen embargo, si un se deixa levar polo que le nos medios, escoita nas radios ou ve na televisións, os enfrontamentos bélicos, as guerras, as violencias de distinto xénero, parecera que son a norma histórica de comportamento da Humanidade. Desde logo que a guerra e a violencia fascinan, particularmente, ós seres humanos do xénero masculino, e venden produtos de todo tipo. Existe, sen dúbida, unha industria poderosa e un marketing que enxalza a violencia a cotío. Resulta un negocio moi rendible. Non só a produción e venta de armamento, máis de 4.000 millóns de dólares por día, senón toda a parafernalia que se move arredor das guerras reais ou simbólicas. O Ministro de Defensa, D. Pedro de Morenés y Álvarez de Eulate, sabe moito diso, con coñecemento de causa e unha vida dedicada plenamente ás armas como negocio.

   Os conflitos, as guerras, as violencias, son moito máis mediáticas que a paz, que as paces. Continuamente nos bombardean, nunca mellor dito, con imaxes e sons. Fannos sentir o horror, o horror, do que falaba o Coronel Walter E. Kurtz maxistralmente interpretado por Marlon Brando no Apocalipse Now de Coppolla. Por iso interesan máis os conflitos que a maneira en que se resolven. Nese caso chega con poñer a imaxe da sinatura do acordo de paz... e a outra guerra...

   Sería moi útil que dedicáramos algo máis de tempo a explicar non os conflitos en si, senón a forma en que a maioría se resolven, na vida, na sociedade, ó longo do tempo, sabendo de antemán que un xeneral que gaña unha guerra será condecorado e farase moito máis popular que aquel outro que a evitou. Porque neste aspecto, como en tantos outros, o ruído dunha árbore que cae sempre oculta á herba que medra, caladamente, cada día.

   Toda esta reflexión ven a conto porque hoxe, 21 de Setembro, celebramos o Día Internacional da Paz, proclamado polas Nacións Unidas e a UNESCO, aínda que son, somos, moi poucas as persoas que o sabemos. Si resulta certo que o que non se visualiza non existe, o Día Internacional da Paz está completamente invisibilizado nos medios, en practicamente todos, sen excepcións. E non será precisamente porque as entidades que traballamos, desde hai tantos anos, en sensibilizar á cidadanía pola cultura da paz, non o anunciemos. Non interesa. Que coñazo. Outro día de... de que?.

   Por iso hoxe colguei no meu muro de facebook aquela magnífica viñeta do Forges que dicía: "Hoxe é o Día Internacional da Paz. Desculpen as molestias".

   Pois iso...