PAULA PRADO, BEIRAS E O TERRORISMO

       

         Hai un discurso, manido e publicitado, da dereita máis conservadora, sobre todo dos seus sectores menos democráticos, máis reaccionarios queremos dicir, socioloxicamente falando, que identifica, a cada instante, todo o que molesta, con ETA e co terrorismo. A este paso acabaremos todos sendo ETA. A verdade é que senten nostalxia polos tempos en que o chumbo mataba e esnaquizaba vidas e futuros, as dos mortos e as dos que sobrevivían. Porque tiña unha enorme rendibilidade política, para eles...

        As novas xeracións do PP, aquelas que naceron logo do franquismo, apuntáronse moi rápido a este discurso. Si todo o que molesta é terrorismo, si da votos, do que se trata é de criminalizar, sen reparo, a protesta social, a discrepancia, a disidencia. Por iso resulta tan frecuente escoitar, na dereita, cando se refiren ós movementos sociais e políticos, a utilización de epítetos grosos como nazi, violento, terrorista, criminal, delituoso, ilegal... referidos, con extrema lixeireza, a comportamentos e condutas moi diferentes, sen matices, sen gradacións, sen proporcionalidade, con enorme simpleza mediática, pero esencialmente dirixidos á cidadanía para amedrentala. Polo contrario, comprobarán facilmente que cando se refiren ós “seus” o primeiro que poñen por diante é aquilo da “presunción de inocencia”, “deixemos actuar á xustiza” e, si non fose suficiente, carguemos máis ou menos sutilmente contra xuíces e maxistrados. Léase Pujalte e cia.

        O que non son quen de aceptar é que as súas políticas económicas e sociais, matan. Que a violencia estrutural esnaquiza en silencio familias enteiras, a miles, a millóns. Da mesma maneira que nunca asumiron que o franquismo asasinaba, torturaba, horrorizaba, legalmente, a miles. Por iso repugnan tanto das Comisións da Verdade, das Asociacións e Leis da Memoria, das persoas que reclaman, coa máxima dignidade, a condena dos crimes do franquismo, verdade, xustiza e reparación. Non. Isto, para esa dereita, significa remover o pasado, reabrir vellas feridas. Espertar os demos. Pero os mortos mal enterrados sempre acaban por saír á superficie...

        Os que son incapaces de condenar a violencia estrutural, a violencia das políticas económicas e sociais, a ditadura e o franquismo, os que criminalizan as protestas sociais, a cotío, son, polo contrario, de gatillo fácil, arremetendo sen rubor contra todo aquilo que puidera identificarse publicamente co terrorismo, así, en trazo groso, a brocha gorda, sen matices.

        Ven todo isto a conto das acusacións públicas realizadas por Paula Prado, PP, contra de Xosé Manuel Beiras, portavoz de AGE, en relación coas súas declaracións sobre o próximo xuízo contra de varios mozos galegos acusados de formar parte de Resistencia Galega, mesmo anuncia, nada menos, que mocións oportunas, oportunistas diría eu, en tódolos concellos de Galicia. Vaia desmesura. Que medo!!!. Coa que está caendo. Quizais sexa precisamente por iso, a última e socorrida cortiña de fume coa que ocultar o que acontece. Non chega con telefeijóo e os medios afíns, coa propaganda institucional. Necesitan con urxencia, as enquisas son inequívocas, de máis doses de cloroformo social. No vaya a ser, que diría Montoro.

        Paula Prado, parte dun concello e dun partido imputado ata as cachas, agora portavoz do PP e parlamentaria galega, pretende acadar notoriedade e facer máis carreira política no seu partido arremetendo nada menos que contra Xosé Manuel Beiras por algo que sabe meridianamente que non é verdade. Por moito que lle escoza, o portavoz de AGE, non defende, nin defendeu nunca, a utilización da loita armada para acadar obxectivos políticos. Teno amosado sobradamente. Outra cousa é que manifeste publicamente a presunción de inocencia dos mozos que van ser xulgados na Audiencia Nacional, que non a tiveron. Que reclame as máximas garantías nun estado que se proclama “de dereito e democrático”. O respeto polos Dereitos Humanos, de todas e todos. Que dubide de certas acusacións, dos seus termos e métodos. Ou que alerte de que non confundamos interesadamente, con grave prexuízo para os detidos, o que significa a palabra “terrorismo” e “terrorista” ou mesmo que pretendamos caracterizar a Galicia como un espazo político no que existe un clima de terrorismo.

        Pois claro que arrastramos un xermolo violento e armado con artefactos explosivos. É unha evidencia. Unha obviedade. De moitos anos e en diferentes formatos e gradacións. Certo que tiveron lugar, nas últimas décadas en Galicia, atentados contra obxectivos diversos. Os expertos falan de violencia de baixa intensidade. En calquera caso, utilizar explosivos, contra empresas ou locais de partidos, con maior ou menor estrago, é un tipo de acción violenta que nin podemos admitir nin xustificar, nin en público nin en privado. Nunca. Explicala é ben distinto. Atoparlle causas ó mal, tamén. Esixir garantías xurídicas, por suposto. Outra cousa diferente sería confundir a parte polo todo, uns detidos concretos, un xuízo, cunha organización que si defende notoriamente a loita armada, Resistencia Galega, ou negar que, nalgúns casos, existen probas contundentes da tenencia de explosivos. Próbese, xúlguese e condénese no seu caso. Con todas as garantías.

        Pero este, aínda que Paula Prado se empeñe, por moito que queira utilizalo como trampolín político persoal, non é o principal problema deste país. O sabe perfectamente. Quizais sexa por iso.