Ricos, para ricos, os de fora...

  

Warren Buffet

  

   Un, a verdade, pouco ou nada sabe de ricos e de riquezas, falo deses megarricos (como din os pijos), multimillonarios insultantes con patrimonios de cinema e contas con tantos ceros que marean. Entre outras cousas, porque eles mesmos saben de sobra como facer enxeñeiría contable, moverse nos paraísos fiscais, da Castellana e de máis lonxe, sicavs e demais mecanismos tolerados de ocultación de bens.

   O común dos mortais, ordinary people, os que vivimos dunha pequena nómina, temos todas as vergoñas á vista, sen transparencia algunha para tapalas.

   Pero neste mundo globalizado un descobre que, entre os ricos, tamén hai clases. Algúns, claro, os de fora, americanos, franceses, alemáns, demandan pagar máis polos seus “aforros”. Nun alarde de xenerosidade, tamén de matemáticas, como di Obama, piden novos impostos para que a súa contribución fiscal non resulte ridícula, menor proporcionalmente que a dos seus empregados.

   Curiosa fiscalidade esta, parece que deseñada por un megarrico bébedo. E así ben sendo, digamos, desde sempre, é dicir, que pagan máis os que menos teñen, exactamente ó revés de como, en xustiza, correspondería.

   Non deixa de sorprender que estes ricos solidarios sen fronteiras, repito, americanos, franceses e alemáns, se convertan nos principais defensores da redistribución da riqueza. Por que será?. Solidariedade, xustiza, medo, egoísmo intelixente?

   En calquera caso, sen entrar en máis matices, debemos recoñecer que destes ricos, por aquí, non temos. Nin sequera en vías de extinción. E ricos, o que se di, ricos, en Galicia, temos algúns. Ningunha voz. Silencio absoluto. Menuda desgraza. Pero falan por eles. ¡ E como falan ¡ Como si tocaran a arrebato saen de todas partes valedores en tropel, prensa, radio e televisión, o TDT Party en acción, a todas horas, non vaia a ser que algún honrado cidadán se deixe engatusar por cantos de serea esquerdista.

   Aquí, os ricos, sexan ostentosos, tímidos, populares ou de incógnito, todos coinciden, por voz interposta, en manifestar ós catro ventos (e máis si houbera), que o imposto do patrimonio está obsoleto, que unha imposición especial para as grandes fortunas non resolve nada, electoralismo (como si oporse non o fora tamén), en definitiva, que a única solución para saír da crise pasa porque os de sempre, os da nómina, as clases medias, os traballadores por conta allea, aperten e aperten o cinto ata enchelo con novos botóns, máis do mesmo, recortes e máis recortes, nada novo baixo o sol.

   Na inolvidable película El gatopardo de Luchino Visconti (con anos de nobreza probada), baseada na magnífica novela de Giuseppe Tomasi di Lampedusa, o Príncipe de Salina, Burt Lancaster, di nun momento máxico: "Si queremos que todo siga como está, é necesario que todo cambie".

   Como é posible que aquí non teñamos un filántropo como o americano Warren Buffet ?. Porque el e algúns outros veñen de dar un paso á fronte para axudar. O presidente Obama acaba de tomarlle a palabra. Implantará unha taxa, co nome do seu promotor, Imposto Buffet, para que esas fortunas de máis dun millón de dólares, conseguidos, sen dúbida algunha, co esforzo, coas lágrimas e o suor de cada día, axuden.

        Que pena dan os nosos megarricos. Temos que apadriñalos. Eu apadriñaría a Amancio Ortega. Tan calado, tan escorredizo, tan do país, ou a Rosalía Mera, tan indignada.

   Pedir en Galicia un Imposto Ortega, un Imposto Mera, que provocación, intolerable, penoso… son as matemáticas, repite Obama, non é a loita de clases, egoísmo lúcido, ese, do que xa non queda…