Benvidas, benvidos, amigas e amigos

A paz é o camiño, e facemos camiño ó andar. A paz é un descubrimento, non unha conquista, dicía, Raimon Panikkar. A guerra e a violencia non son fatalidades biolóxicas. Aprendemos a ser violentos. Por iso temos que "desaprender" para ser pacíficos, que non submisos, nin súbditos, nin mansos. Federico Mayor Zaragoza di que a aprendizaxe da democracia é a pedagoxía da paz. E María Zambrano afirmaba que a paz é moito máis que unha toma de postura, é unha auténtica revolución, un modo de vivir, un modo de habitar o planeta, un modo de ser persoa.
A paz como cultura...

18 sept 2011

Unha árbore da vida chea de luz e preguntas


  
   Fun á estrea da última peli de Terrence Malick un director, sen dúbida orixinal, profundo, que arrisca en cada obra. A árbore da vida sorprende, deixa pasmado pola grandiosidade das imaxes, potentes, impactantes, cargadas de metáforas.
   Tes que ir a vela predisposto a aceptar a proposta. De non facelo así, como alguén que estaba diante exclamou, poderás pensar: ¡ menudo coñazo!.
   Malick diríxese directamente ó corazón, ás emocións, non quere entreter, nin pasar o tempo, e o fai tentando dar respostas ás eternas preguntas sobre o senso da vida e da morte, relacionando con maestría o macro e o micro, facendo poesía visual, un poema de luz, que lembra ó Kubrick de 2001: unha odisea do espazo, música excepcional e imaxes alucinantes dos elementos básicos, luz, auga, aire e terra, de onde vimos e a onde vamos, natureza, panteismo, reflexión airada, protesta a Deus, para os crentes, rebelión, persoas angustiadas e en permanente busca.
   Un deus pai, Brad Pitt, autoritario e cruel, como a maioría dos pais da súa xeración, a dos '50, que tantos coñecimos e lembramos, borda a súa interpretación. Unha nai, Jessica Chastain, ausente, calada, resigñada, que por veces protesta, coidadora e fonte de afectos e sentimentos, perfecta. Uns nenos, todos baróns, que medran á sombra dunha educación ríxida e autoritaria.
   Esta parte, a  da infancia, está tratada maxistralmente, case sen palabras. A metáfora do perdón, da piedade, da compaixón, na natureza, a escea dos dinosaurios, repítese logo en varios momentos na vida dos protagonistas, clave para entender a nosa propia supervivencia como especie.
   O fillo maior, case que en silencio, Hunter McCracken, magnífico. E Sean Penn, de adulto, doído, perplexo, só, perdido, nunha actualidade acristalada, fría, tamén, sen palabras, enche a pantalla ó completo.
   Cinema para pensar, para seguir reflexionando, para buscar, con Malick, respostas, a preguntas eternas.
    Cando apareceron os créditos, logo da ponte final, non se sabe a onde, a sá chea quedou muda, como si rematara algo que en realidade viña de comezar, silencio reverencial, agradecemento, porque o cinema, así, nun espazo oscuro, en pantalla grande, con bo son, da man dun director que arrisca, como a propia vida, non ten prezo. Os amantes do cine, das historias de homes e mulleres en termos de luz, que diría o vello Bardem, estamos de norabóa.
   Que a disfrutedes.


1 comentario: