PERDEMOS TODOS...

      

        Corren malos tempos, non só para a lírica, que diría Germán Coppini, senón para as persoas, para a xente, sobre todo, para as que formamos parte do común dos mortais, aquí e en todas partes, aínda que existan grandes diferencias nas distintas áreas do planeta.

        As organizacións non gobernamentais para o desenvolvemento, aquelas que conforman o chamado Terceiro Sector, que en Galicia se agrupan maioritariamente arredor da Coordinadora Galega de ONGDs, vivimos momentos de incerteza, cando non de penuria económica. É a triste consecuencia dos enormes recortes que desde as distintas administracións públicas (e tamén das entidades privadas) estamos a sufrir.

        Debemos considerar que as ONGDs realizan funcións de axuda humanitaria, en momentos puntuais de catástrofes naturais, e que tamén desenvolven proxectos estables de cooperación ó desenvolvemento nos países máis empobrecidos da terra, xunto con campañas de sensibilización, divulgación, formación ou de educación para a solidariedade e a xustiza.

        Vertebran e robustecen a sociedade civil, crean moitos postos de traballo directo, aquí e nas contrapartes de América Latina, de Africa, Asia, etc. e outros moitos traballos indirectos. Son tamén espazos, escolas de colaboración para miles de persoas que achegan o seu tempo libre ó voluntariado.

        Na actualidade, e desde hai varios anos, as ONGs, veñen denunciando a crecente diminución das axudas institucionais. Nestes momentos as queixas chegan xa ó Valedor do Pobo. Nos dous últimos anos, a Xunta de Galicia, historicamente á cola da cooperación no Estado, reduciu un 48% do seu orzamento para a cooperación. Non digamos en formación do profesorado ou noutras partidas de axuda e subvención ás actividades das entidades sociais, de política lingüística, de cultura, de educación, de benestar social, de voluntariado.

        Os incumprimentos son manifestos. Non teñen dúbida algunha. Son reais e obxectivos. Están no DOG para quen queira velos e vulneran mesmo os acordos acadados, por exemplo, nos programas contra da pobreza e a exclusión, que aumenta cada ano en Galicia, segundo os sucesivos informes de Cáritas. O Pacto Galego contra da Pobreza está morto. Incúmprense os termos e a filosofía que marcaba o II Plan Director da Cooperación Galega 2010-2013, aprobado por unanimidade no Parlamento de Galicia o 16 de xuño do 2010.

        A cooperación, a solidariedade, a xustiza, en tempos de crise, sofren as consecuencias de políticas restritivas miopes e que, polo demais, non son nin equitativas nin igualitarias. Estanse detraendo grandes recursos públicos, de todas e todos nós, cunha escala de prioridades que non compartimos. Para nós a quen temos que rescatar, antes que a ninguén, son ás persoas, especialmente a aquelas que máis sofren, aquí, na propia casa, e lonxe, aínda que sexa unicamente por egoísmo lúcido, pensando en que as asimetrías que temos creado a nivel mundial son insostibles.

        Diminuír, recortar drasticamente o gasto social, a cooperación ó desenvolvemento, os programas contra da pobreza e a exclusión, a educación para a solidariedade, desvertebra e anula á nosa máis viva sociedade civil, incrementa o desemprego, corta o feble cordón umbilical que nos mantén unidos coas persoas e organizacións do mal chamado Terceiro Mundo, e medran as diferencias, aquí e a nivel planetario, aumenta a inxustiza e a discriminación, trunfa o egoísmo, a inseguridade e a violencia, en definitiva, perdemos todos.