Ben sei que o Día Escolar pola Paz o celebramos, na práctica totalidade dos colexios e institutos de Galicia, o vindeiro 30 de Xaneiro, no aniversario da morte de Gandhi (e do nacemento de Castelao, por certo). Sen embargo, o Día Internacional da Paz, aquel que foi proclamado polas Nacións Unidas en 1981, na Resolución 36/67 da Asemblea Xeral, en coincidencia coa apertura do novo período de sesións de cada ano, en realidade, é unha data que aquí soe pasar sen pena nin gloria. Certo é que os medios a teñen marcada no seu calendario de efemérides e tenden a poñerse en contacto con nós para recordármolo con algunha entrevista.
Sen embargo, nestes primeiros días de Setembro os centros educativos andan a mil por hora. Tempos de novos horarios, novos alumnos e alumnas, novos profes, novas aulas, bicos e abrazos, malos despertares, novas rutinas. Aínda non chegou a monotonía de choiva tras dos cristais que dicía D. Antonio Machado:
Por iso non é esta a mellor época para organizar celebracións, nin a da paz nin ningunha outra, estamos liados, a outras cousas.
E neste curso 2011-2012, que ven de comezar, menos aínda. Corren malos tempos para a educación. A comunidade educativa vai moi revolta con tanto recorte, cambio de funcións docentes e demais, manifestacións e folgas incluídas.
Con todo, non está demais pararse un momento para lembrar que, efectivamente, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas, aprobou unha Resolución, a 36/67, pola que se anunciaba a celebración do Ano e do Día Internacional da Paz.
Naquela Resolución, como ven sendo habitual, a Asemblea Xeral da ONU recorda que a promoción da paz é un dos propósitos primordiais das Nacións Unidas de acordo coa súa Carta Constituínte e co magnífico Preámbulo da Constitución da UNESCO, aquel que afirma que "posto que as guerras nacen na mente dos homes, é na mente dos homes, onde deben erixirse os baluartes da paz" baseada "na solidariedade intelectual e moral da humanidade".
Posteriormente, un 28 de Setembro de 2001, a Asemblea Xeral aprobou outra Resolución, a 55/82, na que decide fixar definitivamente o 21 de setembro, como Día Internacional da Paz, e como oportunidade singular para o remate da violencia e dos conflitos en todo o mundo, como un día de cesamento do fogo e de nonviolencia a nivel mundial, de remate de hostilidades onde andan a trompadas e moito máis. Ademais, a ONU chama á realización de actividades educativas e de sensibilización da opinión pública.
Pois ben, trátase de celebrar en todo o mundo o Día Internacional da Paz, como data dedicada a fortalecer os ideais da paz e do pacifismo. Nesta ocasión, no seu trixésimo aniversario, o lema escollido é "Paz e democracia: fai que a túa voz se escoite".
A paz, a democracia, o diálogo intercultural, a alianza entre as civilizacións, a nonviolencia, os dereitos humanos, son aspectos esenciais da Cultura da Paz, un concepto que Federico Mayor Zaragoza non se cansa de reiterar, e que está hoxe tan presente nas sociedades democráticas, nos movementos sociais e tamén nas primaveras árabes, entre a mocidade indignada de todo o mundo, aquela que soña con outro mundo posible, máis xusto e máis humano, onde as persoas conten, e no que a política sexa realmente a arte de resolver os problemas, non un instrumento ó servizo dos mercados e dos mercaderes.
O vindeiro mércores, 21 de Setembro, recordaremos que tamén nese día, como todos os días do ano, son bos para pensar e actuar en paz, con nós mesmos e cos demais, non só porque o pide Nacións Unidas, senón, e sobre todo, porque o temos interiorizado, asumido, como código de conduta e comportamento cotiá, porque a paz, para nós, é unha cultura, a nosa cultura máis persoal.
Sen embargo, nestes primeiros días de Setembro os centros educativos andan a mil por hora. Tempos de novos horarios, novos alumnos e alumnas, novos profes, novas aulas, bicos e abrazos, malos despertares, novas rutinas. Aínda non chegou a monotonía de choiva tras dos cristais que dicía D. Antonio Machado:
Una tarde parda y fría
de invierno los colegiales
estudian. Monotonía
de lluvia tras los cristales.
Por iso non é esta a mellor época para organizar celebracións, nin a da paz nin ningunha outra, estamos liados, a outras cousas.
E neste curso 2011-2012, que ven de comezar, menos aínda. Corren malos tempos para a educación. A comunidade educativa vai moi revolta con tanto recorte, cambio de funcións docentes e demais, manifestacións e folgas incluídas.
Con todo, non está demais pararse un momento para lembrar que, efectivamente, a Asemblea Xeral das Nacións Unidas, aprobou unha Resolución, a 36/67, pola que se anunciaba a celebración do Ano e do Día Internacional da Paz.
Naquela Resolución, como ven sendo habitual, a Asemblea Xeral da ONU recorda que a promoción da paz é un dos propósitos primordiais das Nacións Unidas de acordo coa súa Carta Constituínte e co magnífico Preámbulo da Constitución da UNESCO, aquel que afirma que "posto que as guerras nacen na mente dos homes, é na mente dos homes, onde deben erixirse os baluartes da paz" baseada "na solidariedade intelectual e moral da humanidade".
Posteriormente, un 28 de Setembro de 2001, a Asemblea Xeral aprobou outra Resolución, a 55/82, na que decide fixar definitivamente o 21 de setembro, como Día Internacional da Paz, e como oportunidade singular para o remate da violencia e dos conflitos en todo o mundo, como un día de cesamento do fogo e de nonviolencia a nivel mundial, de remate de hostilidades onde andan a trompadas e moito máis. Ademais, a ONU chama á realización de actividades educativas e de sensibilización da opinión pública.
Pois ben, trátase de celebrar en todo o mundo o Día Internacional da Paz, como data dedicada a fortalecer os ideais da paz e do pacifismo. Nesta ocasión, no seu trixésimo aniversario, o lema escollido é "Paz e democracia: fai que a túa voz se escoite".
A paz, a democracia, o diálogo intercultural, a alianza entre as civilizacións, a nonviolencia, os dereitos humanos, son aspectos esenciais da Cultura da Paz, un concepto que Federico Mayor Zaragoza non se cansa de reiterar, e que está hoxe tan presente nas sociedades democráticas, nos movementos sociais e tamén nas primaveras árabes, entre a mocidade indignada de todo o mundo, aquela que soña con outro mundo posible, máis xusto e máis humano, onde as persoas conten, e no que a política sexa realmente a arte de resolver os problemas, non un instrumento ó servizo dos mercados e dos mercaderes.
O vindeiro mércores, 21 de Setembro, recordaremos que tamén nese día, como todos os días do ano, son bos para pensar e actuar en paz, con nós mesmos e cos demais, non só porque o pide Nacións Unidas, senón, e sobre todo, porque o temos interiorizado, asumido, como código de conduta e comportamento cotiá, porque a paz, para nós, é unha cultura, a nosa cultura máis persoal.
No hay comentarios:
Publicar un comentario