Máis alá do 20N

   Estiven na manifestación do 15 de 0utubro en Santiago de Compostela. Con independencia do número de persoas, máis de 10.000, para min, o relevante non era tanto a cantidade, sendo moitas, o 10% da poboación da capital de Galicia, que non é pouco, senón a composición. Poderiamos dicir que era unha manifestación de mozos e mozas, creo que por riba do 80% da marcha, máis ou menos ó contrario do que ven acontecendo nas últimas mobilizacións ó uso, onde a gran maioría pasamos dos 50.

   Outra característica é que persoalmente non coñecía á gran maioría dos participantes, tamén ó revés do que me ocorre habitualmente, o que nunha cidade como Santiago resulta sempre unha agradábel sorpresa.

   Estamos falando de máis de 10.000 persoas autoconvocadas por medio das redes sociais, sen partidos nin sindicatos detrás, nen infraestrutura de megafonía, altofalantes e demais, mesmo mentres algún partido facía, á mesma hora, a súa convención nacional de candidaturas para o 20N, de costas a miles e miles de mozos e mozas que saíron ás rúas de Galicia pedindo un cambio global. Este aspecto, a min, paréceme especialmente significativo. A principal base social dunha forza de esquerdas, a mocidade, que noutras épocas estaba ahí, mobilizándose -agora- nas rúas galegas contra da ditadura dos mercados e do capital, por unha democracia xenuína, representativa e participativa, unidos por un cambio global..., e a esquerda, o nacionalismo, de conclave electoral. Parece mentira. Non todos, é verdade, Beiras estaba na rúa e con el outros militantes do nacionalismo e da esquerda, como de EU, mesmo do PSOE, pero eramos os menos.

   A transversalidade da marcha recordaba ás manifestacións contra da guerra no 2003, as primeiras, certamente, en ter ese contido global que agora se reivindica, ou as do Prestixe e Nunca Máis.

   Sen embargo, nesta ocasión, non estaban os partidos nin tampouco os sindicatos. Tamén chamaba a atención a minoría que representabamos a xente "madura", o que da conta doutro dato fundamental, ademais dunha diferencia política de calado co sistema e os que, dun modo ou outro, o lexitiman, existe outra de carácter máis xeracional, unha ruptura nas clases medias, coa súa mocidade máis representativa.

   Probablemente estas mobilizacións terán pouca repercusión electoral o 20N. Sen embargo, o movemento iniciado por Democracia Real Ya, o da cultura da indignación, vai ter, ó meu parecer, un percorrido moito maior, máis global, recollendo as aspiracións dese "outro mundo posible" que puxera en marcha o Foro Social Mundial en Porto Alegre no 2001.

   No remate da manifestación no Obradoiro, un grupo de mozas e mozos que leron o Manifesto final, berraron que o cambio global empezaba o 15 de Outubro, que a resposta fora masiva en mais de 900 cidades do mundo, en todos os continentes, grazas ás redes sociais e ás novas tecnoloxías da información e a comunicación. Esta é tamén outra gran novidade. Por primeira vez, ó instante, a cidadanía global toma conciencia da súa forza. Fronte dunha crise sistémica, global, está nacendo unha resposta tamén global, que actúa localmente, como reclamaba o pacifismo dos '80, e os partidos tradicionais, os sindicatos clásicos, xa non son o referente, os suxeitos históricos principais,  alomenos, neste momento, por incomparecencia, sectarismo, soberbia ou acomodación.

   A cidadanía democrática, farta de tanto cambalache e corrupción, de tanta representación e teatro político, de tanta cobiza e cazo, de tanta submisión da democracia ós poderes financeiros, reclama un cambio de rumbo radical, de raíz, porque non se sinte representada.

   Si os partidos tradicionais e os sindicatos clásicos non reaccionan quizais o vento da historia os leve por diante. Máis alá do 20N.