Algo se move en Galicia, e non é chapapote..

   Algo empeza a moverse en Galicia. E por sorte non é chapapote. Refírome ó ámbito político e partidario. Durante moitos anos, quizais demasiados, o panorama político galego, sobre todo o máis recente, estaba blindado (por non dicir bloqueado) en tres únicas opcións, o Partido Popular, o PSOE e o BNG. A condición do 5% mínimo para acceder ó Parlamento era, sen dúbida, un elemento disuasorio de primeira magnitude para calquera que tivera algunha esperanza. Esa era, entre outras razóns, a explicación da ausencia de forzas políticas existentes noutras partes do Estado.

   O nacionalismo galego articulouse, desde 1982, nunha chamada Casa Común, unha fronte política, o BNG, na que convivían, non sen tensións, diversas formacións moi heteroxéneas, tanto na esquerda como nos diferentes graos de galeguismo que profesaban, independentistas, soberanistas, federalistas, con comunistas, socialistas, socialdemócratas, centristas, todos baixo o paraugas dunha mesma marca electoral.

   A historia do nacionalismo político, desde a transición, é un rosario de confrontacións, abandonos, escisións, rupturas e unificacións, que tiveron o seu espello no mundo sindical, cultural, ecoloxista, etc. con maior ou menor virulencia, ata o punto de que podemos afirmar que non houbo acougo naquela casa, como nas mellores familias. Camilo Nogueira, Xosé Manuel Beiras, Anxo Quintana, Paco Rodríguez... son só algúns exemplos de líderes agora xuntos, agora revoltos, grandes personalidades, con carisma diferente e apoio diverso, ó longo do tempo, dentro ou fora do proxecto común.

   Por diante deles, por tras ou ó lado, grandes cantidades de persoas foron abandonando un fogar que se foi facendo cada día máis irrespirable. Nos últimos anos, ademais, o electorado foi plenamente consciente desta realidade e tamén dou as costas, progresivamente, ó BNG, de maneira moi evidente, por parte da mocidade, sector social que tradicionalmente estaba identificado co proxecto. O 15 M foi, para quen quixo velo, un cambio de ciclo definitivo.

   Agora, logo da XIII Asemblea, que mal número, o BNG rompe en varios anacos. Por unha banda, Esquerda Nacionalista. Pola outra, Encontro Irmandiño, a corrente liderada por Xosé Manuel Beiras. E + Galiza, que lidera Carlos Aymerich o decidirá en Marzo. PNG e outras correntes están en trámites. A UPG, un partido de corte stalinista, maioritario no BNG, podería quedarse coa casa para sempre e administrala ó seu antollo, como xa facía, agora en soidade.

   Paralelamente, os movementos sociais galegos, moi febles, tamén están a moverse. Sectores aglutinados na Iniciativa Ben Común e os Ecogaleguistas andan a promover un proxecto anovador, coa vista posta no movemento 15M, en Equo, en EU, nas mesas de converxentes e outras forzas minoritarias para participar, nas próximas autonómicas, adiantadas posiblemente, nunha coalición electoral o máis ampla posible, con ou sen o BNG, que con seguridade, dirá que non.

   Veñen meses de moita actividade política, de conversa e negociación, de construción, de traballo a pe de obra, de confluencia e de ilusión, para moitas persoas que estaban case que resignadas a que nada se movera neste vello país. Mais, sen embargo, móvese. Xa era hora.