Da hipocresía e do cinismo políticos

                              

                               Cando a hipocresía comeza a ser de moi mala calidade, 

é hora de dicir a verdade.

Bertolt Brecht

   Vivimos tempos de hipocresía e de cinismo político. Cando é constante, a diario, perde calidade. Nótase. O público cacha a trola. Ve a contradición entre o que se di e o que se fai. Con todo, moitos políticos insisten. Basta ver unha cámara ou un micro para largar sen contemplacións. Continuas leccións de moralidade, recomendacións, chamamentos... iso si, polo noso ben. Apelacións constantes á responsabilidade, claro, dos demais. 

   Noam Chomsky sostén que este é un dos males centrais da nosa sociedade. Un hipócrita é unha persoa que acocha, con mellor ou peor fortuna, as súas verdadeiras intencións. Cando vai unida ó cinismo, é dicir, á falla de vergoña á hora de mentir, sen parpadexar, estamos diante dun cara lavada. Un modelo de individuo (ou individua) que fala e fala sen que lle suban as cores, artistas da simulación e do disimulo, mestres da dobre moral. O mesmo Xesús de Nazaret cualificou ós escribas e fariseos de hipócritas.

   O concepto de cínico cambiou moito co paso do tempo. En orixe, a escola cínica, a que fundaron algúns discípulos de Sócrates no século IV a.C, recibiu aquela denominación de forma despectiva, polo seu modo e maneira de vivir, xa que desprezaban as riquezas e os bens materiais. Hoxe, un cínico, pouco ten que ver con aqueles da Grecia clásica. En realidade, o cinismo actual no que non cre é na bondade e na sinceridade da maioría dos seres humanos. 

   Na actualidade podemos escoitar a unha persoa, con mantilla ou sen ela, con varios postos e salarios, non menores por certo, pedir austeridade ós demais, esixirlles solidariedade para saír dunha crise herdada, resignación para aceptar os recortes, acusalos de vivir por riba das súas posibilidades, de gastar máis do que ingresan, de ser uns privilexiados por ter un traballo fixo, decretar que as baixas deixen de pagarse nos primeiros 21 días, e lindezas similares. En definitiva, dureza cos máis febles, traballadores, funcionariado e clases medias, e comprensión e apoio ós poderosos, cos principais responsables da crise, da corrupción e do saqueo sen fin das arcas públicas.

   Falan de reformas estruturais, laborais, económicas, de reformismo, de cambio, ata encher a boca, con autoridade, sen mover un músculo, mentres que o que en realidade buscan é retroceder, deconstruír, está máis de moda, ata desmontar o Estado de Medioestar, aínda que sexa a machadas, iso si, necesarias, imprescindibles, inevitables.

   Adalides da liberdade, de empresa claro, adoradores dos sacrosantos mercados, partidarios do casino financieiro, da ausencia de normas e de controis, dos pelotazos, dos desaloxos, da exclusión dos sobrantes, da sociedade dividida, porque ¡aínda hai clases!.

   Os que adoutrinan a diario, os que mellor pratican a loita ideolóxica nestes tempos escuros, os que impoñen a súa moralidade privada, de seita, os idearios, os que queren retirarnos da nosa condición de cidadáns e facernos outra vez súbditos, por amedrentamento, culture of fear, son os mesmos que renegan da cidadanía e dos dereitos humanos, os que propiciaron a obxección e a desobediencia civil, os que dobregan a súa dignidade diante das sotanas e dos campanarios.

   E retroceden, regresan ó pasado, a zancadas, con paso firme e decidido, pretas as filas, na condición da muller, na igualdade, nos dereitos civís, nos anticonceptivos, no aborto, en relación coas minorías, coa inmigración, sen desemulo, alentando a xenofobia e o racismo, ¡vista a la derecha!. E na lei de costas, construíndo muros e balados...e...

   E o fan con maioría absoluta, democraticamente, por condición natural, ¡nacidos para mandar!. Amos.

   P.D.

Si perden dous puntos de apoio por mes, antes dun ano, deberían caer no anonimato. 

Sen embargo, vivimos tempos de hipocresía e de cinismo.