¿Seremos os pacifistas os culpables?

  

Parecera que os pacifistas somos os culpables. Insensibles co sufrimento alleo, aceptamos a matanza de Bengasi. ¡Hai que foderse!. Moita teoría, pero ó final, que os maten. ¡Como sodes!. E logo, ¿o dereito de inxerencia, a axuda humanitaria, os dereitos humanos…? ¿non están por riba da soberanía dos pobos?. Os mortos, os presuntos miles de mortos de Bengasi (nunca ensinados), son moito máis valiosos que os dos Grandes Lagos, os do Congo… onde se contan por millóns os mortos por violencia contra da poboación civil indefensa, desprotexida, abandonada pola Comunidade Internacional a mans de ditadores, traficantes, señores da guerra, mercenarios…¡canto cinismo, canta hipocresía!.

   Opoñéndonos á intervención militar da Coalición de Voluntarios en Libia parecera como que defendemos a Gadafi e ó seu réxime. Para nós, o xeneral Gadafi, nin hoxe nin nunca foi un estadista, un amigo, un actor principal no Mediterráneo, un aliado, a quen vender armas convencionais sen límite algún, aínda que vulnerase os dereitos humanos, torturase e impuxera unha férrea ditadura persoal. Nin cando escribiu o Libro Verde, nin cando recibiu a Fraga, a Aznar, nin cando veu a Madrid con Zapatero e Juan Carlos. Nunca. Polo contrario, apoiamos as revoltas da Primavera Árabe, e en calquera parte do mundo, pola dignidade, a democracia, a xustiza e a liberdade, revolucións pacíficas e nonviolentas, protagonizadas pola xuventude e as redes sociais,  triunfantes en Túnez e en Exipto. Desexamos ferventemente que se estendan polo mundo adiante…

   Estando en contra da guerra opoñédesvos á Resolución 1973 do Consello de Seguridade, que a autoriza e dálle cobertura legal. Non negamos a súa legalidade. Sen embargo, lexitimidade ou xustiza ten menos. O Consello está conformado como en 1945. ¡Xa está ben! Os estados con dereito de veto, cinco, son precisamente os principais vendedores de armamento no mundo. Algúns deles, xuíces e parte no conflito libio, con intereses directos de petróleo e gas como é o caso de Francia ou Reino Unido. Quizais por aquí habería que buscar a explicación do repentino fervor intervencionista de Sarkosy e de Cameron, ou o de Berlusconi ou Zapatero (Libia é o segundo provedor de petróleo e gas de España). Ademais, a Resolución, como podemos observar, está sendo violentada desde o primeiro día. A intervención non se limita á exclusión aérea e ó bloqueo naval senón que actúa tamén contra da poboación civil, carros de combate e posicións gadafistas actuando como un auténtico brazo armado do Consello Nacional Libio recoñecido por algúns países. Desde logo, de ningunha maneira autoriza armar á poboación de Bengasi, derrocar ó réxime ou partir Libia en dúas metades, a Cirenaica rebelde (moi rica en petróleo e gas) e a Tripolitana pro-Gadafi.

   Berrar ¡non á guerra! é moi fácil, pero para facer unha tortilla hai que escachar os ovos. Sodes uns inxenuos. Bos rapaces, paz e amor, pero tedes que madurar. A nonviolencia está ben. Pero en casos como este, non hai que pasarse nas posturas non intervencionistas. ¡Xa vale!.

   A lóxica do mal menor é moi perigosa. Desde esta perspectiva, a tortura estaría xustificada si salva vidas, por exemplo, ou liquidar a un grupo de asasinos de ETA reunidos nun lugar coñecido pola policía, como alguén suxeriu nalgún momento, tamén.

   As guerras sempre sabemos como empezan mais nunca como acaban. Donald Runsfield dixo en 2003, a preguntas dos periodistas, sobre canto tempo estarían en Irak: "Máis de 5 días, máis de cinco semanas pero en ningún caso máis alá de cinco meses". Pasa xa de oito anos… Todas as intervencións militares queren ser cirúrxicas, rápidas, baratas, sen danos colaterais, sen embargo, sabémolo ben, son espantosas, caras (1 millón de € por día a participación española), con moita destrución, mortos, feridos, desprazados, horror a mans cheas, nada parecido a unha Odisea ó Mencer.

   Para rematar, a guerra, as guerras, reforzan e consolidan a cultura da violencia fronte da Cultura da Paz. Son o fracaso da política e da diplomacia. Promoven o militarismo, a lei do máis forte, a imposición, o músculo, o armamentismo, a lóxica militar, e debilitan a arte da política e da xestión diplomática, a forza da palabra, o sentido común.

   Antes de falar de guerras humanitarias deberiamos empezar por proclamar a necesidade de cambios profundos na orde internacional política, iso que chamamos a gobernanza planetaria, a gobernabilidade democrática, a xustiza e o dereito internacional, os dereitos humanos como eixes centrais, reforzando o Tribunal Penal Internacional en lugar de boicotealo, ou unhas Nacións Unidas reformadas radicalmente, democráticas, sen dereitos de veto, alonxadas da plutocracia actual dos G5, G10 ou G20. Avanzando cara unha nova orde económica internacional, cambiando as prioridades, reducindo as asimetrías, cumprindo os Obxectivos do Milenio, controlando efectivamente o comercio de armas, favorecendo o desarmamento e impulsando a resolución pacífica dos conflitos por medio da prevención, da mediación, da cultura da paz e a nonviolencia.

   Por iso, para nós, o ¡non á guerra! ten toda a súa vixencia.