Poñer pé en parede... para coller impulso.

   

   Son tantas as mentiras, o cinismo é tal, a hipocresía vese tan obvia, teatro, puro teatro, parecera como si asistíramos a unha representación con protagonistas mediocres, nótase. Se trata de facer o contrario do que se promete, con eufemismos, revirando as palabras, reformas, axustes, recortes, aforro, austeridade, sen poñerse colorado, sen mover un músculo, o dixemos moitas veces, isto non era unha crise, é un saqueo en toda regra, un roubo á xente do común, a mans cheas, nos seus salarios, no seu traballo, nos seus aforros, nos servizos básicos esenciais, na saúde, na educación, nas pensións, na atención ós maiores, na dependencia... e todo para que, para darllo ós bancos, ó capital financieiro, ós chamados mercados, os acredores, a banca alamana, inglesa, consorcios multinacionais... precisamente os que nos levaron a esta situación.

   Nunca un goberno perdeu tanto crédito en tan pouco tempo. Moitos creron aquela fantasía de que cambiando a Zapatero por Rajoy chegaría a confianza e as nubes se disiparían, como por encantamento. Bastaron 100 días para comprobar, tamén nisto, que todo o que pode empeorar, empeora, como diría o Murphy.

   Demoler o Estado de Benestar, xibarizalo, deixalo baixo mínimos, e presentalo todo como que non existe outra alternativa para reducir o déficit.  Esa é a misión da dereita. Calquera outra prioridade está fora do sentido común, é irracional, son tolemias de individuos marxinais. Sen embargo, as prioridades para uns e para outros non son as mesmas. Agora resulta evidente. Non, non son as mesmas. Porque non é o mesmo recortar en sanidade ou en educación, en dependencia ou desemprego que impoñer impostos especiais ás grandes fortunas, suprimir as deputacións, rematar coa farsa do Senado, esixir o autofinanciamento da Igrexa Católica, renunciar ós avións de combate, ás fragatas, os destrutores, e ós tanques leopardo, ou reducir os presupostos da Casa Real. Claro, son opcións. Unhas benefician ó conxunto da sociedade, ó ben común, e outras, enriquecen ós de sempre.

   Pero non só van polo camiño de demoler todo o que custou tanto esforzo construír senón que o fan restrinxindo dereitos e liberdades, con ese sabor rancio e retrogrado que rezouma a dereita española, con tufo a incenso e mantilla, con esa dobre moral tan característica dos señoritos, impoñendo ós demais aquilo que eles vulneran a cotío, con nocturnidade, con palabrería casposa, apoio á familia, maternidade, mujer, mujer, atacando, insultando, menosprezando os dereitos individuais, anunciando leis  especiais para restrinxir a liberdade de expresión, manifestación, folga... equiparando a protesta e a desobediencia civil co terrorismo, detendo preventivamente a mozos sen antecedentes por máis de 8 días, facendo acopio de balas de goma, por si acaso...

   Vivimos tempos sombríos, para poñer pé en parede e aguantar, para resistir, unidos, recoñecéndonos mutuamente, acumulando forzas, e coller impulso, para botalos, canto antes, democrática e pacificamente, pero botalos, porque queren roubarnos todo, sen escrúpulos.

   Si, é tempo de poñer pé en parede, para coller impulso...