AIPAZ
E A CUESTIÓN CATALÁ
A Xunta Directiva da Rede AIPAZ (Asociación Española de Investigación para a Paz) sobre a base de distintos documentos de traballo e unha xornada de debate na que participaron membros das organizacións, centros, institutos e persoas que conforman esta rede, acordou facer pública a seguinte
DECLARACIÓN INSTITUCIONAL
1.- A coñecida como "cuestión catalá" é un conflito de natureza política aínda que con compoñentes de carácter social, cultural, lingüístico, económico... e tamén emocional, pois afecta aos sentimentos e ás identidades das persoas.
2.- A evolución dos acontecementos, declaracións e accións, nos últimos anos, non fixeron máis que alimentar o descontento e a confrontación, dentro e fóra de Catalunya. O recurso ante o Tribunal Constitucional do Estatuto de Autonomía de Catalunya, a súa posterior sentenza en 2010, ou as substanciais modificacións establecidas no Congreso dos Deputados a un texto aprobado mayoritariamente polo Parlamento de Catalunya e referendado -ademais- polo pobo catalán, foron, sen dúbida, elementos engadidos de desencuentro para moitos cataláns e catalás.
3.- Hoxe en día, a maioría da sociedade catalá desexa decidir o seu propio futuro político, votar e coñecer, inequívocamente, o seu xeito de relacionarse co Estado no seu caso, é dicir, o seu encaixe no marco xurídico político emanado da Transición e da Constitución de 1978 e das súas posibilidades reais de superación e reforma.
4.- Ese marco político e institucional, plasmado na Constitución, tivo grandes acertos e tamén erros. O pobo de Catalunya, coa súa movilización pacífica e democrática, cuestionou directamente o modelo de Estado xurdido da transición política. Pero non só. Outros acontecementos, en Catalunya e no conxunto do Estado, que afectan ás institucións, á corrupción, ao funcionamento da xustiza, ao estado social e de dereito, ao benestar, ou aos valores e dereitos fundamentais, tamén cuestionan o modelo de Estado e o seu funcionamento.
5.- Os pobos, a cidadanía, teñen dereito a decidir, en paz e en liberdade, sobre os asuntos de relevancia que condicionan a súa vida e sobre o xeito de relacionarse entre si. Trátase dun dereito democrático que non pode ser impedido ameazando co brazo da lei ou da Constitución. Si a consulta á cidadanía non é posible legalmente, fagamos que a lexislación cambie e favoreza a posibilidade de coñecer, realmente, os desexos e sentimentos de calquera pobo, desde o diálogo político e institucional, desde o entendemento e a concordia, para robustecer a democracia, a xustiza, a convivencia e a paz. E regulemos democráticamente as condicións, as súas garantías, as maiorías necesarias, lexítimas, para decidir sobre asuntos de tanta transcendencia política e persoal.
6.- Catalunya, as nacionalidades e pobos de España, mantiveron ao longo do tempo unha historia común con intensas e profundas relacións e interaccións, así como proxectos compartidos en múltiples escalas e materias, pero tamén algúns desencontros relevantes. Entre estes últimos, a plurinacionalidad e as realidades culturais e lingüísticas singulares ou os temas fiscais e económicos, a igualdade e a solidariedade, son asuntos significativos que non fomos capaces de resolver satisfactoriamente co actual marco xurídico político constitucional. Parece imprescindible abordar as necesarias reformas do mesmo, desde espazos de diálogo e de entendemento, para favorecer que as nacións e os pobos consensuen, pacífica e democráticamente, un novo marco no que todas e todos, mayoritariamente, atopemos bo acomodo.
7.- O inmovilismo político, a negación práctica de espazos de diálogo, consenso e entendemento, a oposición a poñer a lei e a Constitución ao servizo da cidadanía e das persoas, coas reformas democráticas necesarias, non fará máis que incrementar o grao de confrontación e de crispación civil, dentro e fóra de Catalunya, violentando a convivencia e ameazando a paz. Outros conflitos, moito máis graves e violentos, foron resoltos positiva e favorablemente modificando a lexislación por medio do diálogo sincero e a negociación política, tanto aquí como noutros lugares do planeta.
8.- Desde AIPAZ, as organizacións, centros, institutos e persoas que investigamos e educamos para a paz, quen facemos da cultura da paz bandeira, entidades moi diversas e plurais que promovemos a resolución ou a transformación pacífica dos conflitos, os dereitos humanos e a súa mundialización cívica, desde unha perspectiva, á súa vez, local, nacional, estatal, universal e cosmopolita, facemos un chamamento ás forzas políticas e da sociedade civil, dentro e fóra de Catalunya, para atopar espazos e marcos políticos, xurídicos e institucionais de entendemento que permitan desbloquear un asunto da máxima importancia para a nosa convivencia. Neste sentido AIPAZ propiciará, na medida das súas posibilidades, que os obxectivos explicitados na presente Declaración, cheguen aos suxeitos e protagonistas políticos e sociais, ás institucións, e á cidadanía, coa vontade de axudar e favorecer o necesario clima de diálogo, entendemento e concordia para resolver pacíficamente un conflito que nos interpela moi directamente.
6 de novembro de 2014
A Xunta Directiva da Rede AIPAZ (Asociación Española de Investigación para a Paz) sobre a base de distintos documentos de traballo e unha xornada de debate na que participaron membros das organizacións, centros, institutos e persoas que conforman esta rede, acordou facer pública a seguinte
DECLARACIÓN INSTITUCIONAL
1.- A coñecida como "cuestión catalá" é un conflito de natureza política aínda que con compoñentes de carácter social, cultural, lingüístico, económico... e tamén emocional, pois afecta aos sentimentos e ás identidades das persoas.
2.- A evolución dos acontecementos, declaracións e accións, nos últimos anos, non fixeron máis que alimentar o descontento e a confrontación, dentro e fóra de Catalunya. O recurso ante o Tribunal Constitucional do Estatuto de Autonomía de Catalunya, a súa posterior sentenza en 2010, ou as substanciais modificacións establecidas no Congreso dos Deputados a un texto aprobado mayoritariamente polo Parlamento de Catalunya e referendado -ademais- polo pobo catalán, foron, sen dúbida, elementos engadidos de desencuentro para moitos cataláns e catalás.
3.- Hoxe en día, a maioría da sociedade catalá desexa decidir o seu propio futuro político, votar e coñecer, inequívocamente, o seu xeito de relacionarse co Estado no seu caso, é dicir, o seu encaixe no marco xurídico político emanado da Transición e da Constitución de 1978 e das súas posibilidades reais de superación e reforma.
4.- Ese marco político e institucional, plasmado na Constitución, tivo grandes acertos e tamén erros. O pobo de Catalunya, coa súa movilización pacífica e democrática, cuestionou directamente o modelo de Estado xurdido da transición política. Pero non só. Outros acontecementos, en Catalunya e no conxunto do Estado, que afectan ás institucións, á corrupción, ao funcionamento da xustiza, ao estado social e de dereito, ao benestar, ou aos valores e dereitos fundamentais, tamén cuestionan o modelo de Estado e o seu funcionamento.
5.- Os pobos, a cidadanía, teñen dereito a decidir, en paz e en liberdade, sobre os asuntos de relevancia que condicionan a súa vida e sobre o xeito de relacionarse entre si. Trátase dun dereito democrático que non pode ser impedido ameazando co brazo da lei ou da Constitución. Si a consulta á cidadanía non é posible legalmente, fagamos que a lexislación cambie e favoreza a posibilidade de coñecer, realmente, os desexos e sentimentos de calquera pobo, desde o diálogo político e institucional, desde o entendemento e a concordia, para robustecer a democracia, a xustiza, a convivencia e a paz. E regulemos democráticamente as condicións, as súas garantías, as maiorías necesarias, lexítimas, para decidir sobre asuntos de tanta transcendencia política e persoal.
6.- Catalunya, as nacionalidades e pobos de España, mantiveron ao longo do tempo unha historia común con intensas e profundas relacións e interaccións, así como proxectos compartidos en múltiples escalas e materias, pero tamén algúns desencontros relevantes. Entre estes últimos, a plurinacionalidad e as realidades culturais e lingüísticas singulares ou os temas fiscais e económicos, a igualdade e a solidariedade, son asuntos significativos que non fomos capaces de resolver satisfactoriamente co actual marco xurídico político constitucional. Parece imprescindible abordar as necesarias reformas do mesmo, desde espazos de diálogo e de entendemento, para favorecer que as nacións e os pobos consensuen, pacífica e democráticamente, un novo marco no que todas e todos, mayoritariamente, atopemos bo acomodo.
7.- O inmovilismo político, a negación práctica de espazos de diálogo, consenso e entendemento, a oposición a poñer a lei e a Constitución ao servizo da cidadanía e das persoas, coas reformas democráticas necesarias, non fará máis que incrementar o grao de confrontación e de crispación civil, dentro e fóra de Catalunya, violentando a convivencia e ameazando a paz. Outros conflitos, moito máis graves e violentos, foron resoltos positiva e favorablemente modificando a lexislación por medio do diálogo sincero e a negociación política, tanto aquí como noutros lugares do planeta.
8.- Desde AIPAZ, as organizacións, centros, institutos e persoas que investigamos e educamos para a paz, quen facemos da cultura da paz bandeira, entidades moi diversas e plurais que promovemos a resolución ou a transformación pacífica dos conflitos, os dereitos humanos e a súa mundialización cívica, desde unha perspectiva, á súa vez, local, nacional, estatal, universal e cosmopolita, facemos un chamamento ás forzas políticas e da sociedade civil, dentro e fóra de Catalunya, para atopar espazos e marcos políticos, xurídicos e institucionais de entendemento que permitan desbloquear un asunto da máxima importancia para a nosa convivencia. Neste sentido AIPAZ propiciará, na medida das súas posibilidades, que os obxectivos explicitados na presente Declaración, cheguen aos suxeitos e protagonistas políticos e sociais, ás institucións, e á cidadanía, coa vontade de axudar e favorecer o necesario clima de diálogo, entendemento e concordia para resolver pacíficamente un conflito que nos interpela moi directamente.
6 de novembro de 2014
No hay comentarios:
Publicar un comentario