As novidades do barómetro do CIS

 

   O barómetro do CIS correspondente ó mes de Novembro ten algunhas novidades curiosas. Por exemplo, que o terrorismo ocupa o décimo lugar nas preocupacións dos españois. Tan só un 3,7% das persoas que contestaron á enquisa o mencionan entre os seus tres primeiros problemas. Sen embargo, en relación con este mesmo asunto, non deixan de sorprender outros aspectos. Certo é que, para a maioría, o anuncio do remate definitivo da violencia de ETA causou alegría e esperanza (57,5%). Polo contrario, para un número moi relevante de persoas (57,4%) o anuncio non conlevaría a súa desaparición e vese como moi pouco probable. Aínda que, para min, o dato máis sorprendente ten que ver co feito de que un número moi alto de españois, nada menos que o 42,4%, maniféstase en contra de achegar os presos ás cadeas do País Vasco. Resulta profundamente inquietante que tantas persoas acepten, aínda logo do remate definitivo da violencia, unha manifesta vulneración de dereitos, xa que, manter ós presos lonxe do seu lugar de orixe e da súa residencia familiar só pode interpretarse como un castigo, unha represalia, da lei penitenciaria e da política antiterrorista, de dubidosa xustiza pois, como teñen denunciado prestixiosas organizacións de dereitos humanos, este costume, de tantos anos xa, ten difícil encaixe xurídica. Desde logo, agora, moitísimo menos.

   Por que entón, tantas persoas, insisten en respaldar unha actuación penitenciaria tan vingativa?. Afirmarían o mesmo si o preso, a presa, fose fillo ou filla de quen así contesta ás preguntas do CIS?

   Que sentido ten, por outra parte, manter na cadea ás persoas que propiciaron o tránsito da violencia á política no mundo de ETA, dentro e fora da mesma?. Non pensan que o seu mantemento en prisión, refírome a Arnaldo Otegui ou a Rafael Díaz Usabiaga, o único que alimenta é a súa propia lenda entre a poboación vasca? Cal sería a reacción de todas estas persoas si, democraticamente, o pobo vasco decide, nas vindeiras eleccións autonómicas, que o próximo lehendakari sexa Arnaldo Otegui?, porque tal posibilidade está moi aberta e sería bo que empezaramos a acostumarnos.

   Un 43,9% das persoas que contestan a enquisa consideran que ETA ten que pedir perdón publicamente. Sen embargo, desde a miña humilde opinión, o perdón, atañe individual e privadamente, a víctima e victimario. Outra cousa é o recoñecemento do dano causado. Ahí si que non teño dúbidas. En calquera caso, en relación co perdón, as persoas que o demandan, deberan ser igualmente esixentes con outras institucións que non o pediron nin teñen intención de facelo, por exemplo, en relación co franquismo, coa cruzada, etc. Os máis entusiastas defensores do perdón de ETA, o tdt party, que diría Wyoming, gardan un silencio cómplice en relación con aqueles asuntos.

   Outra novidade do último barómetro do CIS coloca á sanidade no cuarto problema dos españois. Nunca antes pasara. E non ocorre por casualidade. Ten moito que ver cos recortes e coas previsións de novos ataques á sanidade pública e ó estado do medioestar, como di Llamazares. Moi por diante da corrupción e da fraude, que ocupa o posto número 9, xusto por diante do terrorismo.

   Claro que o paro ocupa o primeiro lugar das preocupacións, para o 83%, non podía ser menos cos cinco millóns de desempregados e en aumento.

   Pero a chamada clase política, os partidos políticos, continúan a ser a terceira preocupación nada menos que para o 22,6% da poboación, unha porcentaxe moi elevada, o que da conta da profunda desafección cidadá e que tan ben evidenciou o Movemento 15M. Ten aínda maior valor simbólico esta porcentaxe porque a enquisa tivo lugar en plena campaña electoral do 20N.

   E para rematar, a educación cólase tamén no posto número 8 das preocupacións, a consideran un problema o 5,7% da poboación. Non é moito pero si significativo. Ó meu modo de ver está directamente relacionado cos recortes e os ataques ó ensino público, os máis fortes dos últimos anos, con numerosas folgas e manifestacións contra das políticas educativas da dereita en diferentes CC.AA., particularmente, en Madrid e Galicia onde, ademais, vivimos mobilizacións moi importantes en defensa da nosa lingua e cultura.

   Compre salientar que a educación figura como un problema máis grave que a corrupción e a fraude, o que non deixa de ser curioso. Ou non,como diría Rajoi, xa que, ben mirado, en xeral, somos especialmente condescendentes cos chourizos, aínda que sexan do país.