Hoxe, 8 de Decembro, hai 31 anos, era luns, un fan tolo cegado polo seu afán de protagonismo, de nome Mark David Chapman, diante do edificio Dakota, en Nova Iorque, aproximadamente ás 11 da mañá, de 5 disparos, asasinaba a John Lennon. Seino ben porque a miña nena Iria tiña daquela tres meses e estabamos estreando televisión na nosa nova casa. Impactounos, como a tantas persoas de ben en todo o mundo. Lennon era, para tanta xente, unha referencia, non só como músico, que tamén, senón polo seu activismo político pacifista, polas súas cancións comprometidas, esas que seguimos a lembrar cando pensamos nel, Imagine, Give peace a chance, Power to the people, War is over... e tantas outras, que remataron converténdose en himnos de varias xeracións.
Coa confirmación da súa morte fomos moitos os que pensamos na maldición americana de matar ós mellores, sobre todo a aqueles que, finalmente, pretendían a paz. Non podía ser casualidade. Foron tantos os mortos en EE.UU., personalidades destacadas no mundo da política, dos dereitos civís, da música, recoñecidos polas súas ideas pacifistas ou partidarios de dar unha oportunidade á paz, asasinados, que non podía ser unha simple coincidencia. E alimentamos, quizais sen querelo, a teoría da conspiración. Os Kennedy, Martin Luther King, Malcom X... non, non podía ser simplemente o destino.
Hoxe, co paso dos anos, as cousas non as vemos da mesma maneira. Aínda que sigamos a considerar que o poder do complexo militar industrial é ilimitado. Xa o dixo Ike Eisenhower na toma de posesión de John Ficheral Kennedy: "Hoxe es o home máis poderoso do mundo. Ninguén ten o teu poder, agás o Complexo Militar Industrial", un concepto logo aceptado e moi popular no mundo académico, nos media e tamén na sociedade. O conxunto de intereses que se moven arredor da industria armamentística, probablemente a única que non fai máis que medrar en todo o mundo, a que dirixen os chamados "mercadores da morte", a poderosísima industria da guerra.
E o botamos en falla. Si. Trinta e un anos despois. Pensamos no que tivera aportado, de continuar vivo, ó movemento pacifista, coa súa personalidade, co seu compromiso, coa súa intelixencia musical e humana. Con todo, o seu mito non fai máis que agrandarse, co paso dos anos, e son moitos os mozos e mozas, en todo o planeta, que beben nas súas cancións, nos seus textos, no seu pensamento, con independencia da súa cor, etnia, relixión...que se conmoven ó escoitar Imagine, por moitas veces que a escoitaran antes, moito máis en actos reivindicativos e pacifistas, nas mobilizacións contra da guerra e a violencia.
Lembro as enormes e continuas concentracións contra da guerra de Irak, aquí en Compostela, na Praza do Obradoiro, nos simulacros de bombardeos, coas sereas e os disparos, as bombas... finalmente o Imagine invadía o espazo público, os desexos de paz, de entendemento, de concordia, a solución pacífica do conflito, quedaban simbolizados na canción de Lennon. E creo que seguirá a acontecer o mesmo por moito tempo.
O Sábado, día 10, dous días despois do cabodano de John Lennon, celebramos o Día Internacional dos Dereitos Humanos, será o 63 Aniversario da Declaración Universal de 1948, aquel magnífico e irrepetible documento aprobado polas Nacións Unidas en París, cando aínda os campos de batalla da IIGM fumeaban e o horror da guerra e do holocausto estaban tan presentes nas retinas e no corazón da Humanidade, para evitar ós nosos fillos o horror da guerra... aquel texto, defendido no Plenario da ONU por unha gran muller, Eleonor Roosevelt, segue a ser un código universal de dereitos, de desexos, de aspiracións, para os pobos e as persoas de ben, aquí e en todas partes. Por iso queremos recordala. Será en Area Central, ás 13:00 horas, con música, cunha Exposición e coa lectura pública do seu extraordinario Preámbulo e dos seus 30 artigos, por xente do común, como ti e como eu, que confiamos en que, algún día, a apelación á dignidade humana, base dos dereitos universais, sexa, por fin, unha realidade.
No hay comentarios:
Publicar un comentario