Non no noso nome, así non...

        Non sei que terá o santoral católico que tanto gusta ós belicistas. Serán as lembranzas das cruzadas. Que sei eu. Probe San Xosé. Cáenlle todas. Hai 8 anos, un día do pai tamén, pola noite, empezaba unha guerra, cirúrxica, dicían, rápida, para rematar cun asasino que acochaba armas de destrución masiva, cruel co seu pobo, especialmente co kurdo. Tratábase de levar, ás terras de Babilonia e de Urk, a paz e a democracia, protexer ó seu pobo...como fose. Van alá oito anos. E os novos cruzados non saben como saír de Iraq.

        Xa sei que agora non é o mesmo. Que si as Nacións Unidas, que si o Consello de Seguridade, que si a Resolución 1973, que si a Liga Árabe… que si o Gadafi…, ¿acaso vas ti defender ó Gadafi? ¿A ese sátrapa? Veña…

        Como tanta xente, lida ou non, móvome nunha contradición. Non somos perfectos. Bush si o era, o pai, o fillo e o espírito santo. Que lle imos facer. Sei que a poboación civil merece protección. Sen dúbida. Pero non só en Libia ¿non?. Tamén en Bahréin, no Iemen, en Marrocos, no Sáhara, en Siria, en Arabia Saudita... e no Tíbet, ¿quen se atreve co Tibet? ou en Birmania, ¿e en Palestina?... ¿non merece a poboación civil palestina protección de tanto animal sionista?

        ¿De onde imos sacar tanto divino casco azul? para protexer ou interpoñer diante dos inocentes torturados, desaparecidos, mortos, nestes e noutros países, diante da absoluta pasividade da comunidade internacional. Por certo, a coalición voluntaria, ¿son cascos azuis?

        E quen pon nome ás operacións?. O tipo lócese. Chumbo fundido, liberdade duradeira, tormenta do deserto, xustiza infinita, odisea ó amencer, vaia títulos de películas cutres, letal crise, nin o Torrente o faría mellor.

        Si non fose tráxico, Gila, faría un chiste. Imos indo cun avión cisterna, catro cazas, unha fragata e un submarino. Chegamos un pouco tarde. Claro, o primeiro ataque foi pola noite. Sen avisar. Gila diría que os nosos cazas só voan de día. Non temos luces...

        Xa sei que Nacións Unidas lexitimou a actuación.  Que a Liga Árabe o pediu. Ninguén o dubida. Sen embargo, unha vez máis, parece que o petróleo está detrás. Lagarto lagarto. Partir Libia pode ser o obxectivo estratéxico final, con ou sen Gadafi.

        Tan difícil é de entender que o ditador de Tunicia foise nunhas semanas. Que o faraón Mubarak tardou 18 días en caer. Por obra e graza da súa sociedade civil. Pola forza da nonviolencia. Quizais sexa máis rendíbel e, desde logo, moito máis eficaz, apoiar ós movementos democráticos en vez de lexitimar ós ditadores. Cansámonos de venderlle armas a Gadafi. Paseámolo coa súa haima, cohorte de virxes incluídas, por medio mundo. Démoslle os parabéns democráticos. As hemerotecas e as fotografías, de hai un ano, dan vergoña allea.

        E como todas as guerras, sabemos como empezan pero descoñecemos como van a rematar. Os mortos os poñerán os de sempre, a poboación civil aterrorizada, as mulleres, os anciáns, os nenos e nenas, aqueles que non poden fuxir, da ditadura, ou da paz e da democracia, a bombazos, intelixentes, como non…

        Que demo terá o San Xosé que tanto gusta ós belicistas para empezar as súas odiseas militares.

        Moi pronto chegarán os horrores do ocaso...

        Non no noso nome, non, así, non.