O hiyab de nunca acabar...

   O asunto do hiyab provoca reaccións encontradas, algunhas viscerais, entre partidarios e detratores. En calquera caso, non deixa a ninguén indiferente. Arredor do veo islámico aparecen moitas máis cousas. Por todas partes. Por iso non resulta fácil abordalo. Ten moitas caras, moitos enfoques, si o afrontamos con rigor. Sen dúbida que todas e todos temos moitos veos que desvear. Eu o primeiro. Os obstáculos diante da vista nubran as miradas aínda que sexan finísimas transparencias. Mais o hiyab non tapa a vista, non oculta a mirada. O seu obxectivo é tapar o cabelo das mulleres, fonte de pecado, perversa tentación, como toda ela, para a maioría das relixións. Xa o dicía a canción italiana que uns grandes almacéns utilizaron para as súas promocións primaverais "il perícolo número uno... la dona". Efectivamente, as relixións, con carácter xeral, non trataron, nin tratan ben ás mulleres. En vésperas do Día da Muller Traballadora, 8 de Marzo, non deberiamos esquecer que o hiyab, nas menores, é unha imposición paterna e relixiosa. Como o é a comuñón e outros sacramentos para os cristiáns.

   En relación co caso da nena de Arteixo, a decisión tomada polo Consello Escolar de propor como sanción (por levar o hiyab nas aulas) o traslado de centro da cativa significa, na práctica, trasladarlle a responsabilidade á Consellería que, ata agora, apoia o que o Colexio decida, unha cousa e a súa contraria, unha aquí e outra acolá, asejún...

   Neste tira e puxa entre o centro e a consellería veremos pronto no que queda. En calquera caso, de xeralizarse o Regulamento do Colexio Novo de Arteixo, ningunha rapaza con hiyab poderá estudar nin en Arteixo nin en calquera outro centro educativo galego. Democraticamente...

   Non parece necesario insistir en que un hiyab non é unha viseira, nin un pearcing, nin unha gorra. Aínda que moitas persoas retrucarán que si o é. A familia, o pai, a comunidade musulmá, a propia nena, o identifican coa súa relixión, como un dereito individual, persoal, privado, que non fai dano ós demais, que non vulnera dereitos dos demais, que non é unha falla de respecto á comunidade educativa, laica ou crente.

   España, o dixemos máis veces, non é un estado laico, aínda que moitos así o demandamos. É certo que os símbolos relixiosos, de carácter público, xa non presiden as aulas, como durante tantos anos. Ninguén está reivindicando o dereito a poñer símbolos no centro escolar. Trátase dun símbolo relixioso de carácter privado, persoal, como unha cruz no pescozo. Está lexitimado pola lei vixente de liberdade relixiosa, coa que nos discrepamos, mais asumimos, mentres non a modifiquemos ou a deroguemos.

   Algunhas persoas consideran que neste asunto, como en tantos outros, existe unha colisión de dereitos. O dereito individual a utilizar un símbolo relixioso, a norma que impide cubrir a cabeza na clase, o dereito á educación e á escolaridade (negado parcialmente polo colexio) e a non discriminación da nena en razón de xénero. Os dereitos citados teñen prelacións, algúns son fundamentais, básicos, na nosa Constitución, no Estatuto, outros vense afectados pola Lei de Liberdade Relixiosa, e mesmo poderiamos apelar a Dereitos Humanos e Dereitos do neno e a nena. A norma escolar, neste caso, sería a de menor rango e podería contravir dereitos fundamentais. A xustiza dirá, aínda que mentras tanto, a nena será a que o sentirá na súa propia pel, a diario.

   Como vemos, moitos perfís, moitos matices, xurídicos, democráticos, sociais, culturais, relixiosos, de xénero...

   Hai quen ve o asunto como un choque de ignorancias, tolerancia e intolerancia fronte a fronte, inclusión versus exclusión, interculturalidade versus multiculturalidade, machismo vs. igualdade, liberdade contra autoritarismo, mouros contra cristiáns, democracia e imposición, homes contra mulleres... e a nena, galega e musulmá, no medio.

   Como educadores, como educadoras, supónsenos capacidade para convencer, para axudar a ver, para guiar. Sabemos que gañamos máis con mel que con fel. A prohibición, a expulsión, é un fracaso da nosa condición de ensinantes. Significa renunciar á nosa capacidade de educar. Aceptar a propia derrota.

   A actitude da Consellería, puro autismo de comenencia, lexitimar a prohibición, alentar a intolerancia, nada que ver co dereito á igualdade, coa liberación da muller, ou coa defensa da nena en contra da discriminación en razón de xénero, puras escusas que acochan unha islamofobia galopante. A mensaxe que mandan está moi clara, nada de hiyabs, nada de símbolos musulmás. Faltaría máis, nesta santa terra, onde imos a parar, logo virán pedindo mesquitas...