Quero empezar por felicitar ó Consello Escolar do Colexio Novo de Arteixo por adoutar onte, con dúas abstencións, a decisión menos mala das manexadas, aínda que, no fondo, sexa postergar ou dilatar a solución dun conflito.
Non era fácil. Aplicar o Regulamento aprobado por unanimidade (para iso era en realidade a reunión convocada) e sancionar á cativa do hiyab coa expulsión temporal significaba, é certo, actuar conforme á norma. Tamén era unha volta de torca máis que, esencialmente, castigaba á cativa coa suspensión do seu dereito á educación e á escolaridade.
Coa presión mediática sofrida e coas declaracións públicas realizadas polo avogado da familia, as persoas que representan á Comunidade Educativa do Colexio Novo de Arteixo, pais e nais, profesorado, alumnado e persoal non docente, xunto coa representación municipal, decidiron devolverlle a pataca quente á Consellería propondo o cambio de centro da cativa como mellor solución. Intelixente e oportuna. Seguindo o exemplo do Conselleiro, Jesús Vázquez, trasladan a responsabilidade da decisión final ás autoridades educativas. Que sexan elas as que acepten ou non trasladar á nena ó Colexio de Ponte dos Brozos que, polo demais, está en fronte, e non impide asistir ás clases con hiyab. Impecable, aínda que signifique cuestionar, de algunha maneira, a súa propia norma, dado que renuncian á sanción contemplada por eles mesmos.
Esta opción, a que agora propón o Centro, xa foi contemplada. Inicialmente o pai da rapaza parecía asumila. Sen embargo, ó final, non se materializou porque o pai se negou, porque entendía que era renunciar a un dereito, e decidíu recorrer xudicialmente. Tamén o Concello apelou ó TSXG.
A Consellería o ten agora moi doado. Dado que a familia non acepta a proposta, devolve o asunto ó Consello Escolar para que, na súa autonomía, actúe. E volvemos a empezar. O Colexio está preso da súa propia normativa. Eles serán os responsables das decisións que tomen. Ninguén máis.
Polo tanto, o conflito, lonxe de resolverse, segue aberto.
Sen embargo, caberían outras posibilidades. Por exemplo, que a Consellería decidira promover unha iniciativa que unificase actuacións en toda Galicia e impedira criterios diferentes sobre un mesmo asunto, tal e como acontece, por exemplo, en varios lugares onde algunhas nenas musulmás portan o hiyab nas aulas e outras non, sen problemas, en aplicación da Lei de Liberdade Relixiosa vixente. Non parece que os centros escolares sexan o lugar apropiado para tomar decisións neste senso, por moita autonomía que teñan, mentras a Consellería se inhibe.
Tamén o Colexio Novo de Arteixo podería modificar o seu Regulamento e contemplar a excepcionalidade do hiyab como prenda relixiosa individual e privada que non vulnera dereitos do demáis.
E o pai, como fan os outros pais de nenas musulmás de Arteixo, deixar de impoñelo seu criterio á cativa, de vixiala e controlala, como tamén parece, con independencia do que declara na prensa, e admitir que o pano nas mulleres, aquí en maior medida, vese como unha imposición patriarcal e machista, como un símbolo de sumisión, amparado por unha interpretación relixiosa do Islam moi masculina e integrista.
A uns meses das Eleccións Municipais, Arteixo observa como este asunto ten -tamén- connotacións políticas. Non hai máis que escoitar as declaracións do Conselleiro (PP), da Alcaldesa (PSOE), e do representante municipal no Consello Escolar (Terra Galega) para ver que todos queren sacar réditos electorais.
Varios medios de comunicación teñen abertas enquisas para que os lectores e lectoras voten a favor ou en contra do hiyab nas aulas. Nen que dicir ten que gañan por maioría os partidarios da súa prohibición. E aquí coinciden sectores sociais moi distintos. Laicistas que, á marxe da lexislación vixente, defenden a completa supresión de todo símbolo relixioso, tanto privados como públicos. Feministas que consideran que liberar á nena do sometemento paterno pasa pola prohibición do hiyab. Integristas católicos que ven o Islam como un inimigo a frear. E a onda de islamofobia que tamén chegou a Arteixo e a Galicia ten os seus adeptos...
Os educadores, as educadoras, temos por misión contribuír ó pleno desenvolvemento da personalidade humana, dar argumentos matizados e rigorosos para que as persoas pensen libremente, dirixan con sentido a súa propia vida, evitar as discriminacións en razón de raza, cor, sexo, lingua, relixión, opinión política...(Art. 2.1, da Declaración Universal dos Dereitos Humanos), impedir as inxerencias arbitrarias na vida privada (Art. 12), a defender o dereito á liberdade de pensamento, de conciencia e de relixión ou de crenza... (art. 18) e a garantir que toda persoa teña o dereito á educación asegurado...para acadar o fortalecemento do respeto ós dereitos humanos e ás liberdades fundamentais, favorecendo a comprensión, a tolerancia e a amizade entre todas as nacións e todos os grupos étnicos e relixiosos... Os pais terán dereito preferente a escoller o xeito de educación que se lles deberá dar ós seus fillos (art.26).
E a Convención dos Dereitos de Nenos e Nenas, di que serán protexidos contra das práticas que poidan fomentar a discriminación racial, relixiosa ou de calquera outra índole (art. 9) e educados nun espírito de comprensión, tolerancia, amizade entre os pobos, paz e fraternidade universal (art. 10).
Por último, a Lei de Liberdade Relixiosa (1980), vixente en España, á espera da anunciada en 2010 polo goberno, di que as crenzas relixiosas non constituirán motivo de desigualdade ou discriminación diante da lei (art.1.2). O artigo 2 garante o dereito de toda persoa a profesar as crenzas relixiosas, a praticar actos de culto, e para os menores elexir para sí, dentro e fora do ámbito escolar, a educación relixiosa e moral que esteña de acordo coas súas propias conviccións. O Artigo 3 di expresamente que o exercicio dos dereitos contemplados na Lei de Liberdade Relixiosa terán como único límite "a protección do dereito dos demais ó exercizo das súas liberdades públicas e dereitos fundamentais".
Continuará...
No hay comentarios:
Publicar un comentario