Sr. Presidente,
Somos conscentes de que asumirá o encargo de presidir o Goberno nun contexto de grandes dificultades económicas, de distanciamento entre a cidadanía e a política e no que terá que dar respostas convincentes diante dous múltiples retos actuais.
A cidadanía vive perplexa diante da sensación de que os gobernos do mundo democrático terminan por someterse a unhas esixencias que non emanan do sentir popular senón duns intereses económicos globais. Esixencias que, no medio da opacidade e a desregulamentación, rematan por beneficiar a uns poucos. Así, parece difícil evitar que a xente pense que paga os pratos rotos dunha festa na que non decidiron nin o menú nin os convidados.
Unha globalización económica sen regulamentación conduciunos a unha democracia acosada polos mercados e de precaria credibilidade. A comunidade internacional, máis aló de reaccionar con medidas urxentes diante do que acontece, debe acometer unha revisión a fondo dos acordos, mecanismos e estruturas nos que se fundamenta o actual sistema económico.
Se, como parece, óptase por reducir o gasto público e os investimentos, non podemos asistir impasibles ao recorte das prestacións sociais, sanitarias e educativas, -todas elas sempre fundamentais pero aínda máis nun contexto de crise que comporta máis precariedade para unha boa parte da poboación- ou ao investimento en ciencia e innovación. Resulta esencial xerar outro sistema económico que poida ser máis xusto, sustentable, produtivo e sólido.
Non asistiremos impasibles á redución de investimentos e gastos cruciais para o benestar e a protección da calidade de vida mentres se continúa mantendo un descomunal gasto militar.
Sabemos que non é un caso específico de España. Os principais países do mundo, encabezados polos Estados Unidos, manteñen unha inmensa maquinaria bélica. Se temos en conta as graves carencias que afectan á maioría dos habitantes do planeta, o desenvolvemento deste desmesurado arsenal constitúe un auténtico insulto. Lamentablemente, este modelo proxéctase con forza e os países emerxentes esfórzanse en copiar os mesmos modelos. Por iso, o incremento do gasto militar, a produción de novos sistemas armamentísticos ou a adquisición de novas armas no mercado internacional son pautas habituais de moitos países. Hai que lembrar que, tal como apuntaba o recente Informe do SIPRI, o gasto militar mundial, a pesar dos 4 anos de crise económica, subiu en todo o mundo un ano máis, até acadar a escandalosa cifra de 1,6 billóns de dólares.
Mentres, os Obxectivos do Milenio -que nos lembran as apremiantes necesidades que deberiamos atender se queremos reducir as ameazas que a fame, a falla de saúde ou de educación supoñen para a poboación mundial- seguen incumpríndose ano tras ano.
Trátase dunha política errónea propiciada polos grandes produtores de armamento, que confunde seguridade con militarismo. ¿Como se pode aprobar que para facer fronte a supostas ameazas militares se invísta tanto diñeiro e, para evitar riscos reais que arrebatan a vida de millóns de persoas, aceptemos impasibles que non existen medios?
No caso español, comprobamos amargamente algunhas decisións de sucesivos gobernos, que sempre consideramos erróneas pero que agora, ademais, están a impactar gravemente sobre a economía. Decidiuse participar en grandes proxectos armamentísticos (avión de combate europeo Eurofighter, carros de combate Leopard, etc.), sen valorar se eran realmente necesarios e se correspondían cunha visión global e moderna da seguridade. En calquera caso, con independencia da súa conveniencia, constituíron un desastre financeiro.
Dedicar máis de 16.000 millóns de euros para 2011 ao gasto militar tendo en conta todas as partidas, non só o que xestiona o Ministerio de Defensa- parécenos un despropósito. As posibles misións internacionais, argumento habitual para xustificar unha alta dotación en armas aos exércitos, non precisan dese enorme gasto e, en concreto, da adquisición ou fabricación de armas, impostas pola pertenza á OTAN -é incrible que a UE non sexa aínda autónoma en materia de seguridade- e que, en boa medida, son propias de conflitos pretéritos.
Cando hai 14 meses publicamos nestas mesmas páxinas o artigo "Crise, gasto militar e desarmamento" (O País, 2 de agosto de 2010) queriamos alertar sobre a grave crise económica e a necesidade de establecer unhas prioridades adecuadas á hora de propor recortes do gasto público. Durante estes meses vimos como a crise económica agudizábase sen que as medidas de austeridade alcanzasen ao gasto militar.
Pero á vez fomos testemuñas de dous fenómenos de gran transcendencia.
Por unha banda, miles e miles de mulleres e homes do mundo árabe dixeron ¡Basta!. Berraron ao mundo que tamén queren vivir con dignidade, aspirar á xustiza e gozar da liberdade. Fixeron cambalear, e caer nalgúns casos, a ditadores que lamentablemente, contaban co apoio interesado de boa parte das democracias occidentais. Coas modernas tecnoloxías da información e a comunicación, que permiten a libre expresión e a participación non presencial, os cidadáns xa non só serán contados nas eleccións. Deberán contar tamén despois. Poden influír e decidir. E deben facelo.
Doutra banda, en España irrompía con forza o movemento do 15 M, internacionalizado meses despois coa mobilización do 15 0. Unhas mobilizacións xurdidas da desconformidade e indignación de moitas persoas diante da degradación da calidade de vida, a perda de capacidade democrática de dirixir a economía e o afastamento da política das súas auténticas responsabilidades.
Por canto antecede parécenos que protexer o gasto social e dirixir os posibles recortes cara ao gasto militar é unha medida que fortalece a democracia, mellora o benestar e envía á cidadanía unha mensaxe positiva, ao priorizar a axenda social nun contexto de crise aguda.
Sr. Presidente: agradecerémoslle que teña en conta estas reflexións e suxestións.
Asinan este artigo:
Federico Mayor Zaragoza, presidente da Fundación Cultura de Paz.
Santiago Álvarez Cantalapiedra, director CIP-Ecosocial
Jordi Armadans, director Fundació per l Pau
Alfons Banda, coordinador Comité Interenacional Fundacío per la Pau
Manuel Dios Diz, presidente do Seminario Galego de Educación para a Paz (SGEP)
Vicenç Fisas, director Escola de Cultura de Pau da Universitat Autònoma de Barcelona (UAB)
Rafael Grasa, presidente Instituto Català Internacional per la Pau (ICIP)
Carmen Magallón, vicepresidenta Asociación Española de Investigación para a Paz (AIPAZ)
Manuel Manonelles, director UBUNTU e Fundación Cultura de Paz Barcelona
Vicent Martínez Guzmán, director honorífico Cátedra UNESCO Filosofia Pau Universidade Jaume I de Castelló.
Xavier Masllorens, presidente Fundació per la Pau
Manuela Mesa, presidenta Asociación Española de Investigación para a Paz (AIPAZ)
Beatriz Molina, directora Instituto da Paz e Conflitos Universidade de Granada
Arcadi Oliveres, presidente Justícia i Pau Barcelona
Pere Ortega, presidente Federació Catalá de ONG per la Pau
Gorka Ruiz Santana, presidente Foro Asociacións de Educación en Dereitos Humanos e pola Paz do Pais Vasco
No hay comentarios:
Publicar un comentario