Pasaron as Eleccións e chegou a resaca...

   Xa pasaron as Eleccións. Agora toca a resaca. E contra deste forte malestar non funcionan os efervescentes nin sequera os remedios caseiros. Algúns, como anunciamos, votamos, iso si, co nariz tapado, como vimos facendo hai anos. Non porque sexamos demasiado esixentes. Deixamos de selo co paso dos anos. Tampouco por hipercriticismo esquerdoso. Creo que mais por pragmatismo. 

   Sen embargo, as cousas non pintan nada ben en Galicia, para a esquerda e o galeguismo, claro. Para as dereitas unidas todo ven de cara, co vento a favor. Fagan o que fagan. O seu voto, por agora, está ben pastoreado. Ninguén se escapa. A militancia conservadora, moza, mediana e vella, funciona como un reloxio suízo. Na practica totalidade dos máis de 300 concellos, o PP gaña folgadamente, e en moitos deles, por riba do 50% dos sufraxios. O PSOE perde votos e deputados. O BNG é a única forza da esquerda e do nacionalismo que non rendibiliza a caída dos socialistas, mesmo perde algo máis de 30.000 votos.

   No Estado, o previsto, con algunha novidade relevante. O PSOE baixa ó seu peor resultado. O PP aumenta votos aínda que non en exceso. Sobre 400.000. IU e UPyD multiplican os seus votos. Equo non entra por Madrid aínda que o fai da man de Compromís en Valencia. 

   Nas outras nacionalidades históricas, é dicir, en Euskadi e en Cataluña, sorte para eles, as cousas teñen outras dinámicas. E Galicia perde o seu cordón umbilical con elas, unha vez máis. Para a nosa desgraza.  En Cataluña, a pesares das medidas restritivas e os recortes drásticos de Converxencia e Unió, medran significativamente e convértense na primeira forza. En Euskadi, a paz ten premio e Amaiur emerxe con moita forza. O próximo lendakari podería chamarse Iñigo Urkullu ou mesmo Arnaldo Otegui. ¿Quen o ía a dicir?.

   No Congreso haberá máis pluralidade. Galicia, pola man do BNG, conserva os seus dous deputados, Francisco Jorquera e Olaia Fernández. Menos mal. Pero non avanzamos nada, nin sequera nesta situación tan favorable pola caída estrepitosa do PSOE. Perdemos apoio electoral.

   Galicia, como o conxunto do Estado, vestiuse de azul, con algunhas poucas excepcións a modo de redutos ou aldeas galas sobre as que planean as gaivotas azuis. Resistir parece o máis oportuno. Mais con iso non basta.

   Calquera proposta positiva, en Galicia, ten que partir do recoñecemento de que na esquerda e no galeguismo somos moi poucos. Non estamos nin para desprezar o existente, PSOE e BNG, nin para esquecernos das prazas, dos nulos, dos brancos, dos mudos, do avance de EU, das organizacións sindicais. Calquera opción para derrotar ó PP nas autonómicas pasa por sumar, construír, aglutinar, sobre mínimos, o BenComún.

   Algunha opción, o BNG, a única forza propia, sen dependencias, sen franquicias, creo que está esgotada, xeracional e politicamente. Mesmo pode estar bloqueando calquera saída positiva. Fora do BNG fai moito frío, quen o dubida. Pero a solución, quizais, teñamos que buscala externamente. Nas rúas, nas prazas, nas forzas emerxentes, nas mobilizacións e nos movementos sociais, porque non chega coa actividade institucional, necesaria e relevante. A unidade ten que fraguarse na contestación social contra das políticas de recortes. Nin nos despachos nin nas institucións. Ou nos atopamos nas rúas e nas prazas ou non teremos solucións favorables á maioría. Galicia seguirá a ser conservadora por moitos anos.

   Temos pouco tempo e moito traballo por facer. Desentenderse, resignarse, pasar, so favorece a inmobilidade política. Está ben reflexionar, analizar, facer autocrítica, pero como dicía o bo de D. Carlos Marx, un paso de movemento real vale máis que unha ducia de programas...