De bichas e bichos, da vida mesma...

   

   Sempre pensei que as persoas que non están a gusto consigo mesmas son moi perigosas. Isto non é simplemente un pensamento. Ten moito que ver coa propia vida, coa experiencia de cada día, cos homes e coas mulleres coas que topas polo camiño, arrieiros somos. Certo que a gran maioría son boas, Que o positivo gaña, con enorme diferencia ó negativo. Que o ben trunfa sobre o mal. Pero hai cada bicho...

   Ó longo dos anos, cando un fai retrospectiva, non con afán nostálxico nin sentimental, repaso, reconto, atopa grandes afectos, persoas que inflúen decisivamente nun, xenerosas, aquelas que conseguen conmover, deixar pegada, marcar, o que os naturalistas chaman, a impronta, ese toque, esa característica, ese fondo que queda gravado para sempre no disco duro. Non se esquece.

   Sen embargo, os bichos fan dano, moito dano. Todo o que gardan dentro. Un dano ás veces irreparable. Sen saber como, un bicho pode cruzarse no teu camiño e... cruzarte. Con ou sen motivos, con ou sen causas. Da o mesmo. Basta con que eles a teñan.

   Destruír sempre resulta máis fácil que construír. Hai quen goza derrubando o creado con tanto esforzo. Ese cativo, aprendiz de matón, que ri destrozando os flans de area na praia, aquel que sinte unha profunda satisfacción desfacendo, demolendo, deconstruíndo, porque si, con causa ou sen ela, porque vai na súa natureza, como aquel escorpión da fábula, porque non sabe, en realidade non aprendeu a facer outra cousa, esa é a súa condición, está marcado a lume no seu código xenético, facer mal, e canto máis mellor.

   Probes das súas vítimas. Imposible falar. Cando dous non queren non hai arranxo posible. Mais chega un para facer o mal, moito mal. E si son varios, moito máis mal, multiplicado, xeométrico, como o maligno..

   As envexas, os ciúmes, os resentimentos, a vinganza..., o memorial de agravios, faise eterno, sobran os motivos, diría Sabina.

   Ás veces o mal ven de fronte, vese, permite protexerse, poñer a coraza, resistir, buscar asideiros. Outras, as peores, a maldade ven paseniñamente, con sixilo, fría, con nocturnidade, de lonxe, estudada, calculada, ben planificada, en ondas, con tempo, non resulta o froito dun calentón, non, está pensada, con moita antelación, e busca o mellor momento para servirse, en fonte e prato axeitados, apetitosa, sensual, para desconcertar e facer o máximo dano.

   A acumulación de rabia, a baixa estima, o sentirse sempre maltratado polo mundo, minusvalorado, as carencias afectivas, o pouco recoñecemento, a insatisfacción profunda, as expectativas frustradas, explican comportamentos e condutas manipuladoras, negativas, derrubadoras do éxito alleo, a quen culpabilizan da súa dor.

   Constrúen a súa telarana de mentiras, insidias e infamias..., para crear da nada un inimigo, o alimentan día e noite, o regan con lágrimas e paixón sen límites, ¡vaia traballo! e esperan, agardan acochadas para cravar o aguillón pezoñoso, sen escrúpulos, sen valorar o dano causado, coa satisfacción do deber cumprido: ¡o merecía!.

   Sei que escribo entre liñas, sei que haberá persoas de ben que non entendan nada. Mais tamén estou certo de que moitas outras saben perfectamente do que estou a falar. De bichas, de bichos, da vida mesma.