En favor da escola pública galega

   

   

   Ven de antigo. Sen embargo, nos últimos anos, especialmente neste, as novas dos medios escritos, das radios, das teles, sobre o ensino público, en Galicia e en España, son moi negativas. Resulta excepcional atopar unha noticia positiva en relación coa educación pública. Resalto o de pública porque sobre a concertada, e non digamos en relación coa privada, privada, a de elite, o silencio resulta enxordecedor.

   Sinceramente penso que isto non é casualidade. Nin sequera unha moda pasaxeira. Como dicía, ven de lonxe. Parecera como que existise un consenso xeralizado entre os propietarios dos medios de comunicación para dar esa imaxe distorsionada da realidade educativa pública actual.

   Fracaso, absentismo, conflitividade, acoso, adoutrinamento, manipulación, abandono, imposición, recortes, vagancia, deterioro, corporativismo, privilexios, insolidariedade, indisciplina, desorde... son palabras habituais para referirse á escola pública en boca, non poucas veces, das propias autoridades educativas encargadas e responsables de velar e protexer o servizo público educativo. 

   Vale calquera escusa, que si os informes PISA, que si as porcentaxes de cativos e cativas que non acadan o graduado escolar, ou que non rematan a secundaria obrigatoria con éxito, que non chegan ó bacharelato... casos puntuais relativos a indisciplina, disrupción, conflitos, pelexas, violencia... convértense con moita frecuencia en portadas destacadas dos media... novas, reportaxes e denuncias que pretenden convencernos de que a nosa lingua, a propia de Galicia, é unha imposición radical de nacionalistas excluíntes, o produto dun adoutrinamento fundamentalista, como a educación nos valores cívicos e democráticos na materia de educación para a cidadanía e os dereitos humanos...

   O profesorado resulta especialmente malparado, maltratado, desprestixiado. Os cualificativos empregados sobre os docentes nalgunhas declaracións verbais (e escritas) deberan avergoñar a calquera, máxime si as emiten responsables públicos. O debate sobre os recortes na educación pública, a masiva amortización de prazas de xubilación, a non contratación de interinos, o peche de unidades rurais, preescolar na casa, por exemplo, a supresión de desdobres, a práctica liquidación dos servizos de formación do profesorado en servizo, a diminución drástica dos orzamentos destinados a actividades de formación permanente, a imposibilidade de atender ó alumnado con dificultades especiais, á diversidade, a impartición de materias afíns por profesorado que non ten esa titulación nin especialidade... ou o cambio unilateral de funcións docentes por actividades de vixianza e control nas entradas e saídas do transporte... ese coñecemento público dunha realidade educativa descoñecida para a maioría da poboación, como as numerosas actividades non docentes realizadas, dentro e fora dos centros escolares, veranse fortemente ameazadas como consecuencia das políticas aplicadas pola dereita máis conservadora, si, así acontecerá con todas esas medidas disfrazadas de aforro e de austeridade. 

   E este debate social -necesario- sobre a calidade do ensino público, sobre o seu deliberado deterioro ou sobre como influirán estas medidas no futuro das xeracións vindeiras, fúrtase. Aqueles pais e nais que decidiron libremente, por convicción ou necesidade, mandar ós seus fillos e fillas á escola de todos (e para todos), percibirán, de inmediato, probablemente, algunhas consecuencias directas daquelas políticas.

   E a escola pública, os seus logros, os seus esforzos, as magníficas iniciativas que se desenvolven por todo o país, educativas, medioambientais, culturais, sociais, de paz e mediación, de convivencia, diálogo intercultural, igualdade de xénero, de atención á discapacidade, de integración, de cariño e dedicación, de vocación persoal... que desenvolven, caladamente, sen recompensa algunha, mestras e mestres extraordinarios,  todas esas actividades, seguirán a ser descoñecidas, ignoradas, invisibilizadas, acochadas por titulares negativos acumulados día tras día, sen piedade.

   Mentres tanto, a escola concertada, e a privada, privada, verán como a súa oferta seguirá ampliándose, particularmente nas cidades, protexidas, mimadas, polas administracións públicas e os medios de comunicación. Non temos máis que escoitar a Lucía Fígar, consejera de educación da Comunidade de Madrid, nun acto de "Comunión y Liberación", que circula masivamente en youtube, para comprender, sen dúbida algunha, as prioridades do seu goberno en materia educativa e a súa aposta decidida pola escola concertada, a gran beneficiada polas súas medidas, unha aposta que ten revertido xa as porcentaxes dunha e doutra escola en Madrid.

   Ese é o camiño escollido polos conservadores. Non é so a eliminación de Cidadanía e Dereitos Humanos, a ampliación das dúas horas de docencia, ou o cambio unilateral das funcións dos mestres, a persecución da lingua propia, ou os recortes drásticos dos orzamentos públicos en materia educativa. Trátase, en realidade, de avanzar no deterioro progresivo da educación pública, no seu desprestixio social, para xustificar a canalización da oferta cara o ensino concertado e privado, maioritariamente de ideario relixioso e confesional, convertendo o ensino de todos no que sempre quixeron e non se atrevían a confesar, nunha escola simplemente asistencial.

   E nisto coinciden as políticas educativas da dereita conservadora e os propietarios dos medios que as abalan, a cotío. Por iso non vemos, agás raras excepcións, novas, reportaxes, crónicas, entrevistas, artigos, a favor da escola pública e do seu profesorado. Todo o contrario.

   A sociedade civil, a comunidade educativa, os sindicatos, deberan ser plenamente conscientes desta realidade e non caer nunha rede de intereses que persegue o deterioro progresivo do ensino público. A defensa da escola pública debería primar por riba de todo, porque, ás veces, o que pretendemos, coas medidas que adoitamos, pode levarnos, por corporativismo, exactamente ó lugar contrario do que perseguimos.